DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 13,24-30:
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
„Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.
A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: «Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc się wziął na niej chwast?» Odpowiedział im: «Nieprzyjazny człowiek to sprawił». Rzekli mu słudzy: «Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?» A on im odrzekł: «Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza»”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
RACHUNKI
Było to pół wieku temu. Wojna dopiero co trzasnęła drzwiami. Świat wracał do spokojnej normalności. Ale powrót ten nie był łatwy. Naprędce, a więc byle jak sypane kopczyki ziemi nietrwale znaczyły ślad po tych, którzy niegdyś piekli chleb, naprawiali buty, sprzedawali garnki i ubrania. Ich miejsce trzeba było możliwie szybko zapełnić potrzebnymi do normalnego życia etatami.
Słomnice - choć to wieś mała i zapomniana, to jednak przez wojnę nie oszczędzona - wracały do życia takoż. Udało się już obsadzić sołectwo, a Bronka od Kolbuszów zgodziła się w odulicznej izbie prowadzić mały sklepik. Ruskie wojsko kabel telefoniczny zostawiło, więc wliczając w to jeszcze kryształkowe radio Maliny kontakt ze światem jaki taki był. Listonosza jeszcze tylko brakowało.
- Ja mogę być listonoszem - odezwał się kiedyś do rozprawiających o tym po sumie na placu przed kościołem stary Kwarciak - ludzi znam, a i nogi mam jeszcze nieliche.
- Kiedy wy, Kwarciak, nieczytate jesteście!
- I co z tego? Przecie listonosz listy nosi, nie czyta.
- Ale na kopercie adres jest, co go trzeba przedukać, by wiedzieć, komu list doręczyć.
- Dajta chłopy spokój - sołtys przerwał debatę - chętny jest, to się to jakoś załatwi. Biorę to na siebie.
I tak zostało. Kiedy tylko do wsi listów jaka garść przyszła, sołtys wołał Kwarciaka do swojej chałupy.
- Ten tutaj, co to wam takie kółko na kopercie zakreśliłem, zaniesiecie Józkowi pod grapę. A ten z krzyżykiem, to do plebana. To pismo w białej kopercie jest do Hanki od Żubroniów, do niej chłopak miastowy z wojska pisuje...
Tak przez sołtysa objaśniony Kwarciak pakował listy do popartyzanckiego chlebaka i szedł z nimi na wieś, nigdy przy tym adresata nie myląc. Aż pewnego razu spotkał go Jakub Ryś.
- E, Kwarciak, kiedy i mnie list jaki przyniesiesz?
- Nie wiem, Jakubie, nie wiem. A bo też prawda, do was jeszcze nigdy listu nie niosłem. Ale wiecie co? - Kwarciak pogrzebał w chlebaku - do Kazika Łobowego to list jakiś co drugi dzień noszę. On już ich tyle dostał, a i dziś jest tutaj coś dla niego. Żal mi was. Weźcie sobie jego list. Wam się też należy.
Robotnicy z Jezusowej przypowieści o Królestwie uważają, że Boża opieka należy się jedynie pszenicy - posiany wśród niej chwast proponują jak najszybciej usunąć. Ale Pan sprawia, że słońce i deszcz pojawia się tak samo nad złymi, jak i nad dobrymi. Rachunki zostaną wyrównane na pewno, ale dopiero w dniu Sądu. Ty też staraj się tego nie przyspieszać.
czwartek, 26 czerwca 2008
19 lipca - Sobota, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 12,14-21:
Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić.
Gdy Jezus dowiedział się o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:
„Oto mój Sługa, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do orła, króla ptaków, dotarło tak wiele i ta różnych opinii o słowiku, że postanowił je zweryfikować. Wysłał na zwiady swoich zaufanych: pawia i skowronka. Po powrocie wysłannicy przedłożyli swój raport. Zaczął paw:
- Jest taki szary i tak podłej urody, że wygląda, jak pomięty, zgrzebny wór.
Zaś skowronek przyznał:
- Śpiewa tak cudownie, że zapomniałem przyjrzeć się, jak wygląda.
Pan Jezus jest trochę jak volkswagen garbus – jednym się podoba, innym nie, ale nikt nie przechodzi koło niego obojętnie. Kiedy jedni zachwycają się Jezusa, inni knują nań zasadzkę i szukają dlań śmierci.
Panie, daj mi anioła, co mą nadzieję położy w Twoim Imieniu. Niech nakłoni me ucho na głos Twego wołania. Niech będzie mi ono śpiewem najczystszym.
Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić.
Gdy Jezus dowiedział się o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:
„Oto mój Sługa, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do orła, króla ptaków, dotarło tak wiele i ta różnych opinii o słowiku, że postanowił je zweryfikować. Wysłał na zwiady swoich zaufanych: pawia i skowronka. Po powrocie wysłannicy przedłożyli swój raport. Zaczął paw:
- Jest taki szary i tak podłej urody, że wygląda, jak pomięty, zgrzebny wór.
Zaś skowronek przyznał:
- Śpiewa tak cudownie, że zapomniałem przyjrzeć się, jak wygląda.
Pan Jezus jest trochę jak volkswagen garbus – jednym się podoba, innym nie, ale nikt nie przechodzi koło niego obojętnie. Kiedy jedni zachwycają się Jezusa, inni knują nań zasadzkę i szukają dlań śmierci.
Panie, daj mi anioła, co mą nadzieję położy w Twoim Imieniu. Niech nakłoni me ucho na głos Twego wołania. Niech będzie mi ono śpiewem najczystszym.
18 lipca - Piątek, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 12,1-8:
Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść.
Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: „Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat”.
A On im odpowiedział:
„Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom?
Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.
Gdybyście zrozumieli, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary», nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Pewien bogacz zrobił prezent swojemu krewniakowi w dniu ślubu: dał mu sakiewkę pieniędzy. Nie mogąc wręczyć jej osobiście, bo był już podeszły wiekiem i słaby w nogach, posłał z podarunkiem swoją córkę. Kiedy wróciła, zaczął ja wypytywać.
- I cóż tam? Jak przyjął mój prezent?
- Był wzruszony.
- Jak bardzo.
- Az mu się łza zakręciła w oku.
- Długo płakał.
- Nie wiem. Nie patrzyłam na zegar. Może z jaką minutę?
Co?! Tylko minutę! A to niewdzięcznik! A ja trzy dni płakałem, odliczając dla niego pieniądze z mojej krwawicy.
Co znaczy: chcę raczej miłosierdzia, niż ofiary? Ofiara boli ofiarodawcę, nawet wyciska łzy, słowem – sporo kosztuje. A miłosierdzie? Miłosierdzie jest dawaniem z radością, bez żalu, z głębi serca samego. Taka jest różnica.
Panie, spraw, bym nie był ofiarą ofiary. Uczyń mnie raczej narzędziem miłosierdzia.
Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść.
Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: „Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat”.
A On im odpowiedział:
„Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom?
Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.
Gdybyście zrozumieli, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary», nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Pewien bogacz zrobił prezent swojemu krewniakowi w dniu ślubu: dał mu sakiewkę pieniędzy. Nie mogąc wręczyć jej osobiście, bo był już podeszły wiekiem i słaby w nogach, posłał z podarunkiem swoją córkę. Kiedy wróciła, zaczął ja wypytywać.
- I cóż tam? Jak przyjął mój prezent?
- Był wzruszony.
- Jak bardzo.
- Az mu się łza zakręciła w oku.
- Długo płakał.
- Nie wiem. Nie patrzyłam na zegar. Może z jaką minutę?
Co?! Tylko minutę! A to niewdzięcznik! A ja trzy dni płakałem, odliczając dla niego pieniądze z mojej krwawicy.
Co znaczy: chcę raczej miłosierdzia, niż ofiary? Ofiara boli ofiarodawcę, nawet wyciska łzy, słowem – sporo kosztuje. A miłosierdzie? Miłosierdzie jest dawaniem z radością, bez żalu, z głębi serca samego. Taka jest różnica.
Panie, spraw, bym nie był ofiarą ofiary. Uczyń mnie raczej narzędziem miłosierdzia.
17 lipca - Czwartek, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 11,28-30:
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami:
„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Ksiądz proboszcz wygłosił poruszające kazanie, na temat słów Jezusa: przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni jesteście, a ja was pokrzepię. A potem zapowiedział – jak zwykle – że zostanie przeprowadzona zbiórka pieniężna, czyli składka na tacę. Kiedy było już po wszystkim wparowała do zakrystii czerstwa jejmość i dalejże do proboszcza z pretensjami:
- Ksiądz jest niewiarygodny! Jak tak można? Najpierw mówi ksiądz kazanie o Panu Jezusie, że chce pokrzepić utrudzonych, a potem nawołuje, żeby ludzie dawali pieniądze. A przecież Pan Jezus zsyła nam zdroje łask, jak wodę – za darmo!
- Droga pani, woda jest za darmo, ale zbudowanie i utrzymanie wodociągów swoje kosztuje…
Nie składa się ofiar, by zapłacić Bogu za łaskę. Składa się ofiary na infrastrukturę Bożej łaski: dach nad głową, ściany wokół, ławki do siedzenia. Po co to wszystko? – ktoś spyta. Żeby ludzie także pod względem wiary wyszli wreszcie z jaskini.
Panie, poślij do mnie swojego anioła także i po to, żeby od czasu do czasu zasznurował moje usta, a w zamian rozsupłał węzły na mojej sakiewce.
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami:
„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Ksiądz proboszcz wygłosił poruszające kazanie, na temat słów Jezusa: przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni jesteście, a ja was pokrzepię. A potem zapowiedział – jak zwykle – że zostanie przeprowadzona zbiórka pieniężna, czyli składka na tacę. Kiedy było już po wszystkim wparowała do zakrystii czerstwa jejmość i dalejże do proboszcza z pretensjami:
- Ksiądz jest niewiarygodny! Jak tak można? Najpierw mówi ksiądz kazanie o Panu Jezusie, że chce pokrzepić utrudzonych, a potem nawołuje, żeby ludzie dawali pieniądze. A przecież Pan Jezus zsyła nam zdroje łask, jak wodę – za darmo!
- Droga pani, woda jest za darmo, ale zbudowanie i utrzymanie wodociągów swoje kosztuje…
Nie składa się ofiar, by zapłacić Bogu za łaskę. Składa się ofiary na infrastrukturę Bożej łaski: dach nad głową, ściany wokół, ławki do siedzenia. Po co to wszystko? – ktoś spyta. Żeby ludzie także pod względem wiary wyszli wreszcie z jaskini.
Panie, poślij do mnie swojego anioła także i po to, żeby od czasu do czasu zasznurował moje usta, a w zamian rozsupłał węzły na mojej sakiewce.
16 lipca - Środa, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 11,25-27:
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Święty Jan Vianney miał takiego parafianina, który codziennie przez godzinę klęczał w kościele przed tabernakulum. Nie dawało mu to spokoju, więc pewnego dnia zapytał pobożnego człowieka:
- O czym ty właściwie tak długo rozmawiasz z Panem Bogiem?
- O niczym. Właściwie, to ja w ogóle z nim nie rozmawiam. Przychodzę, klękam, patrzę na Niego i wiem, że On na mnie patrzy. I to mi wystarcza.
Bóg objawia prostaczkom największą swoją tajemnicę. Jaką? Że jest. Po prostu, że jest. „Jestem, który jestem” – mówi.
Panie naucz mnie modlitwy patrzenia, modlitwy bez słów, modlitwy przekonania, że jesteś. Tylko tyle i aż tyle zarazem.
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Święty Jan Vianney miał takiego parafianina, który codziennie przez godzinę klęczał w kościele przed tabernakulum. Nie dawało mu to spokoju, więc pewnego dnia zapytał pobożnego człowieka:
- O czym ty właściwie tak długo rozmawiasz z Panem Bogiem?
- O niczym. Właściwie, to ja w ogóle z nim nie rozmawiam. Przychodzę, klękam, patrzę na Niego i wiem, że On na mnie patrzy. I to mi wystarcza.
Bóg objawia prostaczkom największą swoją tajemnicę. Jaką? Że jest. Po prostu, że jest. „Jestem, który jestem” – mówi.
Panie naucz mnie modlitwy patrzenia, modlitwy bez słów, modlitwy przekonania, że jesteś. Tylko tyle i aż tyle zarazem.
15 lipca - Wtorek, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 11,20-24:
Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej Jego cudów się dokonało, że się nie nawróciły.
„Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam.
A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Człowiek od lat skarżący się na to samo schorzenie postanowił zaskoczyć swojego lekarza spostrzegawczością:
- Pan doktor zmienił mi ostatni lekarstwo!
- Tak? A po czym pan to poznał? Po kolorze pigułek?
- Nie, kolor jest ten sam: żółty.
- Więc co? Może smak?
- Nie, nie – pacjent nie był już tak pewny siebie. – Po prostu, yyy…, tamte poprzednie tabletki po wrzuceniu do toalety tonęły w syfonie, a te pływają po wierzhu…
Jezus mówi „biada” – tym, którzy się nie nawrócili. Nie nawrócili, to znaczy – mówiąc dosadnie – zmarnowali lekarstwo: wzięli tabletki i – miast zażyć – wyrzucili do toalety, ciekawi czy utoną, czy też nie.
Panie, kiedy się na mnie zdenerwujesz, że marnuję moją wiarę, poślij swego anioła, nie pogrozi mi palcem, niech mną potrząśnie, jak drzewem, na którym się szuka owocu. Przecież o to, co ze mnie spadnie lżejszy będę w dzień sądu.
Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej Jego cudów się dokonało, że się nie nawróciły.
„Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam.
A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Człowiek od lat skarżący się na to samo schorzenie postanowił zaskoczyć swojego lekarza spostrzegawczością:
- Pan doktor zmienił mi ostatni lekarstwo!
- Tak? A po czym pan to poznał? Po kolorze pigułek?
- Nie, kolor jest ten sam: żółty.
- Więc co? Może smak?
- Nie, nie – pacjent nie był już tak pewny siebie. – Po prostu, yyy…, tamte poprzednie tabletki po wrzuceniu do toalety tonęły w syfonie, a te pływają po wierzhu…
Jezus mówi „biada” – tym, którzy się nie nawrócili. Nie nawrócili, to znaczy – mówiąc dosadnie – zmarnowali lekarstwo: wzięli tabletki i – miast zażyć – wyrzucili do toalety, ciekawi czy utoną, czy też nie.
Panie, kiedy się na mnie zdenerwujesz, że marnuję moją wiarę, poślij swego anioła, nie pogrozi mi palcem, niech mną potrząśnie, jak drzewem, na którym się szuka owocu. Przecież o to, co ze mnie spadnie lżejszy będę w dzień sądu.
14 lipca - Poniedziałek, 15. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,34-11,1:
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.
Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.
Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma.
Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadani wam, nie utraci swojej nagrody”.
Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić Ewangelię w ich miastach.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Od roku nie spadła tutaj ani kropla deszczu. Wszystko zaczęło schnąć i powoli umierać. Ostało się tylko jedno maleńkie źródełko, które dawało zaledwie kilka kropel wody na dobę – akurat tyle, ile pozwalało utrzymać się przy życiu rosnącemu tuz obok kwiatuszkowi. Jednak źródełko z dnia na dzień stawało się smutniejsze.
- Czy warto żyć, skoro wszystko wokół uschło? – westchnęło pewnego dnia,
Na to resztkami sił odezwało się stojące nieopodal drzewo, które straciło już w suszy wszystkie swoje liście:
- Warto żyć, warto. Bo twoim zadaniem nie jest ożywienie całej pustyni, ale utrzymanie przy życiu tego jednego kwiatka u twego brzegu.
Warto się trudzić. Bo nie chodzi o to, byś dźwigał krzyże całego świata. Masz porządnie dźwigać swój własny krzyż. I naśladować Jezusa. Dlatego warto się trudzić.
Panie, ilekroć zamarzy mi się odkrycie kolejnej ameryki, skonstruowanie nowej żarówki, albo wymyślenie jeszcze innego, skuteczniejszego prochu, poślij mi anioła, który przypomni mi, gdzie leży mój krzyż i pomoże go znów włożyć na ramiona.
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.
Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.
Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma.
Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadani wam, nie utraci swojej nagrody”.
Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić Ewangelię w ich miastach.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Od roku nie spadła tutaj ani kropla deszczu. Wszystko zaczęło schnąć i powoli umierać. Ostało się tylko jedno maleńkie źródełko, które dawało zaledwie kilka kropel wody na dobę – akurat tyle, ile pozwalało utrzymać się przy życiu rosnącemu tuz obok kwiatuszkowi. Jednak źródełko z dnia na dzień stawało się smutniejsze.
- Czy warto żyć, skoro wszystko wokół uschło? – westchnęło pewnego dnia,
Na to resztkami sił odezwało się stojące nieopodal drzewo, które straciło już w suszy wszystkie swoje liście:
- Warto żyć, warto. Bo twoim zadaniem nie jest ożywienie całej pustyni, ale utrzymanie przy życiu tego jednego kwiatka u twego brzegu.
Warto się trudzić. Bo nie chodzi o to, byś dźwigał krzyże całego świata. Masz porządnie dźwigać swój własny krzyż. I naśladować Jezusa. Dlatego warto się trudzić.
Panie, ilekroć zamarzy mi się odkrycie kolejnej ameryki, skonstruowanie nowej żarówki, albo wymyślenie jeszcze innego, skuteczniejszego prochu, poślij mi anioła, który przypomni mi, gdzie leży mój krzyż i pomoże go znów włożyć na ramiona.
13 lipca - 15. Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 13,1-9:
Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami:
„Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny.
Kto ma uszy, niechaj słucha”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żyzna gleba
Kiedy ksiądz Mateusz wszedł do kościoła na dziesięć minut przed zapowiedzianą w ubiegłą niedzielę godziną rozpoczęcia spowiedzi pierwszopiątkowej przy jego konfesjonale stała już dość sporych rozmiarów kolejka. Kapłan Przystanął jeszcze na chwilę w ostatniej ławce.
- Panie Boże, Ojcze miłosierdzia - w splecionych dłoniach ukrył twarz - daj mi serce czyste, bym stał się godnym narzędziem Twojej przebaczającej miłości...
Podczas, gdy kapłańska modlitwa zawierzenia przebijała się przez łukowate sklepienie barokowego kościoła, by przylgnąć do podnóżka tronu Bożego, kolejkowicze coraz bardziej się niecierpliwili. Dzieciaki przeglądały powkładane w modlitewniki obrazki. Staruszki z zamkniętymi oczami pobrzękiwały bezwiednie paciorkami różańców.
- Proszę również za tymi, którzy przyszli tutaj oczyścić swe serca ze zmazy grzechu - ksiądz Mateusz kończył już modlitwę. - Niech ten sakrament będzie dla nich pożytkiem doczesnym i wiecznym. Amen.
Przeżegnał się, wstał. Ze zgrzytem otworzył fantastycznie wybrzuszone drzwi konfesjonału. Usiadłszy sięgnął po stułę. Ucałował mały krzyżyk wyhaftowany na jej grzbiecie. Założył fioletową szarfę. Przysunął się do obłożonej celofanem kratki. Szerokim znakiem krzyża pobłogosławił pierwszego penitenta. I zaczęło się. Co rusz ktoś podchodził, wyznawał swoje grzechy, bił się w pierś prosząc o naukę, pokutę i kapłańskie rozgrzeszenie. I wszystko przebiegałoby najspokojniej w świecie, gdyby w pewnym momencie jakiś cień nie spoczął na twarzy spowiednika. Ksiądz Mateusz podniósł oczy. Przed konfesjonałem stała babcia w chustce w róże na głowie.
- Dlaczego nie klękacie? - proboszcz spytał zdziwiony.
- A bo ja, jegomościu, chciałam powiedzieć, żebyście mieli do mnie cierpliwość: ja trochę niedosłyszę! - głos staruszki niósł się dźwięcznym echem po całym kościele.
- To niech pani idzie za mną do bocznej kaplicy za zakrystią. Tam spowiadamy osoby głuche!
- Ja nie jestem głucha, tylko trochę niedosłyszę! - głos babci, wzmocniony zasadniczą nutą irytacji, trząsł już całą nawą.
- Ale ja jestem głuchy! - nie wytrzymał ksiądz Mateusz.
- A, to co innego! W takim razie chodźmy!
Ile się trzeba natrudzić z taką ludzką głuchotą, która - choć czasem nawet słyszy - to jednak nie słucha: jak Jezus mówić w przypowieściach, tłumaczyć, perswadować, czasami podnieść głos, a nawet uderzyć pięścią w stół. Bądź żyzną glebą dla ziarna Ewangelii, by ktoś nie pomyślał, że jesteś głuchy.
Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami:
„Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny.
Kto ma uszy, niechaj słucha”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żyzna gleba
Kiedy ksiądz Mateusz wszedł do kościoła na dziesięć minut przed zapowiedzianą w ubiegłą niedzielę godziną rozpoczęcia spowiedzi pierwszopiątkowej przy jego konfesjonale stała już dość sporych rozmiarów kolejka. Kapłan Przystanął jeszcze na chwilę w ostatniej ławce.
- Panie Boże, Ojcze miłosierdzia - w splecionych dłoniach ukrył twarz - daj mi serce czyste, bym stał się godnym narzędziem Twojej przebaczającej miłości...
Podczas, gdy kapłańska modlitwa zawierzenia przebijała się przez łukowate sklepienie barokowego kościoła, by przylgnąć do podnóżka tronu Bożego, kolejkowicze coraz bardziej się niecierpliwili. Dzieciaki przeglądały powkładane w modlitewniki obrazki. Staruszki z zamkniętymi oczami pobrzękiwały bezwiednie paciorkami różańców.
- Proszę również za tymi, którzy przyszli tutaj oczyścić swe serca ze zmazy grzechu - ksiądz Mateusz kończył już modlitwę. - Niech ten sakrament będzie dla nich pożytkiem doczesnym i wiecznym. Amen.
Przeżegnał się, wstał. Ze zgrzytem otworzył fantastycznie wybrzuszone drzwi konfesjonału. Usiadłszy sięgnął po stułę. Ucałował mały krzyżyk wyhaftowany na jej grzbiecie. Założył fioletową szarfę. Przysunął się do obłożonej celofanem kratki. Szerokim znakiem krzyża pobłogosławił pierwszego penitenta. I zaczęło się. Co rusz ktoś podchodził, wyznawał swoje grzechy, bił się w pierś prosząc o naukę, pokutę i kapłańskie rozgrzeszenie. I wszystko przebiegałoby najspokojniej w świecie, gdyby w pewnym momencie jakiś cień nie spoczął na twarzy spowiednika. Ksiądz Mateusz podniósł oczy. Przed konfesjonałem stała babcia w chustce w róże na głowie.
- Dlaczego nie klękacie? - proboszcz spytał zdziwiony.
- A bo ja, jegomościu, chciałam powiedzieć, żebyście mieli do mnie cierpliwość: ja trochę niedosłyszę! - głos staruszki niósł się dźwięcznym echem po całym kościele.
- To niech pani idzie za mną do bocznej kaplicy za zakrystią. Tam spowiadamy osoby głuche!
- Ja nie jestem głucha, tylko trochę niedosłyszę! - głos babci, wzmocniony zasadniczą nutą irytacji, trząsł już całą nawą.
- Ale ja jestem głuchy! - nie wytrzymał ksiądz Mateusz.
- A, to co innego! W takim razie chodźmy!
Ile się trzeba natrudzić z taką ludzką głuchotą, która - choć czasem nawet słyszy - to jednak nie słucha: jak Jezus mówić w przypowieściach, tłumaczyć, perswadować, czasami podnieść głos, a nawet uderzyć pięścią w stół. Bądź żyzną glebą dla ziarna Ewangelii, by ktoś nie pomyślał, że jesteś głuchy.
12 lipca - Sobota, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,24-33:
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy uczniowi, jeśli będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.
Więc się ich nie bójcie. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie jawnie, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach.
Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.
Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Drzewa postanowiły wybrać spośród siebie króla. Jednak co rusz spotykały się z czyjąś odmową.
- Nie mogę, muszę dostarczać ludziom jagód na wino – oznajmiła winorośl.
- Nie mam czasu, wszystko, co robię, do rodzenie owoców do tłoczenia oliwy – orzekła oliwka.
Podobnie tłumaczyły się śliwa, grusza i jabłoń, a potem także dąb, świerk, sosna i modrzew. Wreszcie, kiedy sprawa wydawała się być już zupełnie beznadziejna, nieoczekiwanie władcą drzew zgodziła się zostać tarnina.
- Ale mam jeden warunek – powiedziała. – Musicie się wszystkie tak zniżyć, żebym mogła nad wami górować i osłonić was swoim cieniem.
Jesteś uczniem Jezusa. To On ma panować, nie ty. Nie zasłaniaj go, nie próbuj przerosnąć. Bo masz się przed ludźmi przyznać do Niego, nie do siebie.
Panie, poślij do mnie anioła. Niech upuści ze mnie trochę powietrza. Bym nie chodził ciągle na wdechu, z wciągniętym brzuchem i naprężoną piersią, by inni – widząc we mnie ucznia – poznali nie mnie, ale Mistrza.
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy uczniowi, jeśli będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.
Więc się ich nie bójcie. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie jawnie, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach.
Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.
Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Drzewa postanowiły wybrać spośród siebie króla. Jednak co rusz spotykały się z czyjąś odmową.
- Nie mogę, muszę dostarczać ludziom jagód na wino – oznajmiła winorośl.
- Nie mam czasu, wszystko, co robię, do rodzenie owoców do tłoczenia oliwy – orzekła oliwka.
Podobnie tłumaczyły się śliwa, grusza i jabłoń, a potem także dąb, świerk, sosna i modrzew. Wreszcie, kiedy sprawa wydawała się być już zupełnie beznadziejna, nieoczekiwanie władcą drzew zgodziła się zostać tarnina.
- Ale mam jeden warunek – powiedziała. – Musicie się wszystkie tak zniżyć, żebym mogła nad wami górować i osłonić was swoim cieniem.
Jesteś uczniem Jezusa. To On ma panować, nie ty. Nie zasłaniaj go, nie próbuj przerosnąć. Bo masz się przed ludźmi przyznać do Niego, nie do siebie.
Panie, poślij do mnie anioła. Niech upuści ze mnie trochę powietrza. Bym nie chodził ciągle na wdechu, z wciągniętym brzuchem i naprężoną piersią, by inni – widząc we mnie ucznia – poznali nie mnie, ale Mistrza.
11 lipca - Piątek, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,16-23:
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie.
Miejcie się na baczności przed ludźmi. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić. Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.
Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.
Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Czuję się czasem, jakby mnie Pan Bóg opuścił.
- A widziałeś kiedyś, jak ojciec uczy dziecko jeździć na rowerze?
- z takim kijkiem umocowanym do siodełka? Widziałem. Najpierw trzyma za ten kijek mocno, potem coraz słabiej, wreszcie go puszcza, by dziecko samo nauczyło się łapać równowagę.
- No i cóż z tego, że czasem czujesz się, jakby cię Pan Bóg opuścił? Widocznie chce cię przez to czegoś nauczyć.
Jezusowe kazanie o prześladowaniach, jest wezwaniem do wytrwałości, a wytrwałość jest dla wiary tym, czym rama dla obrazu – piękna podnosi wartość nawet nienajlepszego dzieła, brzydka i słaba może zohydzić arcydzieło.
Panie, poślij anioła z kosą. Niech wytnie z mego serca chwast strachu. Albo jeszcze lepiej anioła bez kosy – niech mi wyrwie z serca strach z korzeniami, by nie odrósł.
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie.
Miejcie się na baczności przed ludźmi. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić. Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.
Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.
Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Czuję się czasem, jakby mnie Pan Bóg opuścił.
- A widziałeś kiedyś, jak ojciec uczy dziecko jeździć na rowerze?
- z takim kijkiem umocowanym do siodełka? Widziałem. Najpierw trzyma za ten kijek mocno, potem coraz słabiej, wreszcie go puszcza, by dziecko samo nauczyło się łapać równowagę.
- No i cóż z tego, że czasem czujesz się, jakby cię Pan Bóg opuścił? Widocznie chce cię przez to czegoś nauczyć.
Jezusowe kazanie o prześladowaniach, jest wezwaniem do wytrwałości, a wytrwałość jest dla wiary tym, czym rama dla obrazu – piękna podnosi wartość nawet nienajlepszego dzieła, brzydka i słaba może zohydzić arcydzieło.
Panie, poślij anioła z kosą. Niech wytnie z mego serca chwast strachu. Albo jeszcze lepiej anioła bez kosy – niech mi wyrwie z serca strach z korzeniami, by nie odrósł.
10 lipca - Czwartek, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,7-15:
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie». Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.
A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, powitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.
Gdyby was gdzie nie chciano przyjąć i nie chciano słuchać słów waszych, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych. Zaprawdę powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wykład w szkole dyplomatów:
- Jeżeli napiszecie sprawozdanie na jedną stronę maszynopisu, przeczyta je minister albo nawet i sam premier. Jeśli wasze sprawozdanie będzie miało dwie strony, przeczyta je co najwyżej dyrektor waszego departamentu w ministerstwie, albo nawet tylko jego sekretarka. I najważniejsze: sprawozdań, które mają trzy strony i więcej – nikt nie czyta.
„Bliskie jest królestwo niebieskie” – zaskakuje zwięzłość tego, co mają głosić apostołowie posłani przez Jezusa. A do tego taka długa lista pouczeń, jak mają się zachowywać. Stąd wniosek, że w sprawie królestwa niebieskiego obowiązuje zwięzłość wypowiedzi przy równoczesnej obfitości świadectwa.
Panie, niech stoi przy mnie twój anioł i pomaga mi, bym nigdy nie musiał udowadniać mojej wiary. Niech będzie ona da się poznać w moim postępowaniu.
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie». Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.
A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, powitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.
Gdyby was gdzie nie chciano przyjąć i nie chciano słuchać słów waszych, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych. Zaprawdę powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wykład w szkole dyplomatów:
- Jeżeli napiszecie sprawozdanie na jedną stronę maszynopisu, przeczyta je minister albo nawet i sam premier. Jeśli wasze sprawozdanie będzie miało dwie strony, przeczyta je co najwyżej dyrektor waszego departamentu w ministerstwie, albo nawet tylko jego sekretarka. I najważniejsze: sprawozdań, które mają trzy strony i więcej – nikt nie czyta.
„Bliskie jest królestwo niebieskie” – zaskakuje zwięzłość tego, co mają głosić apostołowie posłani przez Jezusa. A do tego taka długa lista pouczeń, jak mają się zachowywać. Stąd wniosek, że w sprawie królestwa niebieskiego obowiązuje zwięzłość wypowiedzi przy równoczesnej obfitości świadectwa.
Panie, niech stoi przy mnie twój anioł i pomaga mi, bym nigdy nie musiał udowadniać mojej wiary. Niech będzie ona da się poznać w moim postępowaniu.
9 lipca - Środa, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,1-7:
Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.
Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania : „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie»”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kiedy fale Morza Czerwonego pogrążyły w śmiertelnej topieli ścigających Naród Wybrany Egipcjan, aniołowie stanęli przed Bogiem, a jeden z nich zapytał:
- Jaką pieśń mamy zaśpiewać, by obwieścić Twój triumf, o Najwyższy?
A Bóg spojrzał na aniołów z rozżaleniem i odpowiedział z nutką gniewu w głosie:
- Oto kolejna część mojego stworzenia uległa zniszczeniu, a wam się śpiewać zachciewa?
Najpierw Jezus mówi apostołom: nie chodźcie do pogan. Ale po Zmartwychwstaniu powie już inaczej: idźcie na cały świat. Krzyż Chrystusa rzuca nowe światło na troskę, którą Bóg ogarnia całe stworzenie – nie tylko to pobożne i posłuszne, ale także to, które pobłądziło, oddaliło się i poganiało.
Drodzy aniołowie. Nie cieszcie się z upadku ludzi, ani też nad nim nie płaczcie. Nie, żebym was pouczał, ale proszę: pomóżcie apostołom, co głoszą królestwo niebieskie.
Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.
Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania : „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie»”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kiedy fale Morza Czerwonego pogrążyły w śmiertelnej topieli ścigających Naród Wybrany Egipcjan, aniołowie stanęli przed Bogiem, a jeden z nich zapytał:
- Jaką pieśń mamy zaśpiewać, by obwieścić Twój triumf, o Najwyższy?
A Bóg spojrzał na aniołów z rozżaleniem i odpowiedział z nutką gniewu w głosie:
- Oto kolejna część mojego stworzenia uległa zniszczeniu, a wam się śpiewać zachciewa?
Najpierw Jezus mówi apostołom: nie chodźcie do pogan. Ale po Zmartwychwstaniu powie już inaczej: idźcie na cały świat. Krzyż Chrystusa rzuca nowe światło na troskę, którą Bóg ogarnia całe stworzenie – nie tylko to pobożne i posłuszne, ale także to, które pobłądziło, oddaliło się i poganiało.
Drodzy aniołowie. Nie cieszcie się z upadku ludzi, ani też nad nim nie płaczcie. Nie, żebym was pouczał, ale proszę: pomóżcie apostołom, co głoszą królestwo niebieskie.
8 lipca - Wtorek, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,32-37:
Przyprowadzono do Jezusa niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: „Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu”.
Lecz faryzeusze mówili: „Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy”.
Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza.
Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Dwóch ludzi czekało w sieni plebani na radę księdza proboszcza: bogaty i biedny. Po ich wyglądzie łatwo było to ocenić. Z bogatym rozmawiał ksiądz proboszcz najpierw. Długo, prawie godzinę. A biednemu już po pięciu minutach dał znak, że rozmowa skończona.
- No tak. Z bogatym, to ksiądz rozprawiał przez godzinę. A dla mnie, biednego, to księdzu nawet pięciu minut szkoda.
- To nie tak, jak myślisz, dobry człowieku – odpowiedział proboszcz. – Twoją ubóstwo widać na pierwszy rzut oka. A tamtemu musiałem poświęcić całą godzinę, żeby się przekonać, że w gruncie rzeczy jest o wiele większym biedakiem, niż ty.
Biednym nie jest ten, kto mało posiada, lecz ten, kto pragnie mieć więcej. Dlatego Jezus mówi, że żniwo jest wielkie, bo wszyscy potrzebują nawrócenia. Bo wszyscy chcą mieć więcej. To my jesteśmy żniwem, każdy z nas narzekających, chcących czegoś jeszcze innego i jeszcze więcej.
Panie, naucz mnie cieszyć się tym, co mam. I nie chcieć niczego, poza miłością do Ciebie. Uczyń mnie żniwiarzem, nie zaś bezmyślną owcą bez pasterza.
Przyprowadzono do Jezusa niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: „Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu”.
Lecz faryzeusze mówili: „Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy”.
Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza.
Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Dwóch ludzi czekało w sieni plebani na radę księdza proboszcza: bogaty i biedny. Po ich wyglądzie łatwo było to ocenić. Z bogatym rozmawiał ksiądz proboszcz najpierw. Długo, prawie godzinę. A biednemu już po pięciu minutach dał znak, że rozmowa skończona.
- No tak. Z bogatym, to ksiądz rozprawiał przez godzinę. A dla mnie, biednego, to księdzu nawet pięciu minut szkoda.
- To nie tak, jak myślisz, dobry człowieku – odpowiedział proboszcz. – Twoją ubóstwo widać na pierwszy rzut oka. A tamtemu musiałem poświęcić całą godzinę, żeby się przekonać, że w gruncie rzeczy jest o wiele większym biedakiem, niż ty.
Biednym nie jest ten, kto mało posiada, lecz ten, kto pragnie mieć więcej. Dlatego Jezus mówi, że żniwo jest wielkie, bo wszyscy potrzebują nawrócenia. Bo wszyscy chcą mieć więcej. To my jesteśmy żniwem, każdy z nas narzekających, chcących czegoś jeszcze innego i jeszcze więcej.
Panie, naucz mnie cieszyć się tym, co mam. I nie chcieć niczego, poza miłością do Ciebie. Uczyń mnie żniwiarzem, nie zaś bezmyślną owcą bez pasterza.
7 lipca - Poniedziałek, 14. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,18-26:
Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i oddając pokłon, prosił: „Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie”. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim.
Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: „Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”.
Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: „Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła”. I od tej chwili kobieta była zdrowa.
Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: „Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi”. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała.
Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do mądrego mnicha przyszła po poradę kobieta:
- Mąż się zrobił nieznośny, proszę ojca. Gdy wraca do domu, podnosi głos, awanturuje się, kłóci się ze mną i mi wygraża.
- Weź, to woda z naszej klasztornej studni – zakonnik dał jej butelkę. – Kiedy zobaczysz męża wracającego do domu, pociągnij łyk, ale nie połykaj od razu, dopiero za jaki kwadrans.
Przyszła znów ta sama kobieta po dwóch tygodniach.
- Woda zadziałała. Mąż przestał się pieklić i awanturować, więc proszę: daj mi jeszcze tej cudownej wody, bo butelka jest już pusta.
- Nie woda jest cudowna – odparł mnich. – Rzecz w tym, że trzymana w ustach nie pozwalała ci mówić. A to twoje słowa pobudzały zmęczonego pracą męża do gniewu. Idź i postępuj, już bez wody, tak samo, jak dotąd.
Nie dziwi cię to, że nie przetrwała żadna relikwia Jezusa, nawet kawałek płaszcza. Przecież, gdyby dziś czyjś płaszcz uzdrowiłby kogoś, natychmiast począsteczkowano by go jako cudowny. Nie płaszcza potrzeba, ale Jezusa. I wiary, że cud się może zdarzyć.
Panie, poślij mi anioła z mocnymi płucami, niech rozdmucha żar, co się we mnie jeno tli słabo, żar wiary.
Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i oddając pokłon, prosił: „Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie”. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim.
Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: „Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”.
Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: „Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła”. I od tej chwili kobieta była zdrowa.
Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: „Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi”. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała.
Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do mądrego mnicha przyszła po poradę kobieta:
- Mąż się zrobił nieznośny, proszę ojca. Gdy wraca do domu, podnosi głos, awanturuje się, kłóci się ze mną i mi wygraża.
- Weź, to woda z naszej klasztornej studni – zakonnik dał jej butelkę. – Kiedy zobaczysz męża wracającego do domu, pociągnij łyk, ale nie połykaj od razu, dopiero za jaki kwadrans.
Przyszła znów ta sama kobieta po dwóch tygodniach.
- Woda zadziałała. Mąż przestał się pieklić i awanturować, więc proszę: daj mi jeszcze tej cudownej wody, bo butelka jest już pusta.
- Nie woda jest cudowna – odparł mnich. – Rzecz w tym, że trzymana w ustach nie pozwalała ci mówić. A to twoje słowa pobudzały zmęczonego pracą męża do gniewu. Idź i postępuj, już bez wody, tak samo, jak dotąd.
Nie dziwi cię to, że nie przetrwała żadna relikwia Jezusa, nawet kawałek płaszcza. Przecież, gdyby dziś czyjś płaszcz uzdrowiłby kogoś, natychmiast począsteczkowano by go jako cudowny. Nie płaszcza potrzeba, ale Jezusa. I wiary, że cud się może zdarzyć.
Panie, poślij mi anioła z mocnymi płucami, niech rozdmucha żar, co się we mnie jeno tli słabo, żar wiary.
6 lipca - 14. Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 11,25–30:
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami:
„Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko prze kazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
UTRUDZONY
- A niech to chudy byk powącha! - kapral otarł z czoła perlące się w słonecznym ukropie krople potu.
Przysiadł na rozgrzanym zderzaku, zsunął furażerkę na czubek głowy i oparł się o chłodnicę.
- No co jest z tym gratem? - porucznik wyszedł z cienia rozłożystej leszczyny - jak tak dalej pójdzie będę musiął gnać z tym rozkazem na piechotę.
- Melduję, panie poruczniku, że to ruskie złomowisko za żadne skarby świata nie chce odpalić!
- Tyle to sam już zdążyłem zauważyć - porucznik zajrzał pod podniesioną maskę okiem udającym znawcę. Armia miała kłopoty finansowe. Któż ich zresztą nie miał. Jeszcze w jako tako elitarnych czy reprezentacyjnych jednostkach dbano o przydział nowego sprzętu. A tutaj, na tym odludziu, gdzie coraz częściej mówiło się o likwidacji jednostki, tłukły się po leśnych duktach stare gaziki i ziły.
- Pokręćcie no jeszcze korbą, kapralu!
- Ta... jest - żołnierz rozpiął trzy najwyższe guziki minduru, splunął w dłonie i wziął się za wystający spod zderzaka fantazyjnie pogięty pręt. Zakręcił nim raz, drugi, trzeci. I nic. Silnik nawet nie parsknął. Pożółkłe reflektory lustrując zmachanego kaprala drwiąco mrużyły powieki gumowych uszczelek.
- A niech to pies z kulawą nogą! I psia kość słoniowa z dębowego drzewa! Tam i nazad! - żołnierz z całej siły uderzył pięścią w i tak już pogięty błotnik - Użesz, ty parchu niewydarzony, kanalio jedna! Mucho plujko ze złotym zębem!...
- Szczęść Boże - ksiądz kapelan wyrósł jak spod ziemi - a na co ty tak przeklinasz człowieku?
- Daj Boże! Melduję księże kapelani, że na tego grata.
- Nie chce odpalić, a musimy zawieźć rozkaz na wartownię - porucznik wtrącił swoje trzy grosze.
- Lepiej się pomodlić, niż kląć - pouczył ksiądz kapelan.
- No to w imię Boże - kapral zamaszyście się przeżegnał. Splunął jeszcze raz w ręce. Zakręcił korbą. Silnik jęknął, przycichł na chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. I nagle eksplodował metalicznym kwartetem cylindrów.
- A niech to pies z kulawą nogą! I psia kość słoniowa z dębowego drzewa! Nigdy bym nieprzypuszczał, że to się uda - wykrzyknął, nie kryjąc zdziwienia, ksiądz kapelan.
Dlaczego się męczysz sam? Dlaczego tyle razy mówisz sobie i innym "Jak Bóg da", "Z Bożą pomocą" i takie tam inne, zuepłnie nie przywiązując wagi do słów i do zaufania, jakiego Najwyższy oczekuje od ciebie? Jeśli jesteś utrudzony i obciążony - przyjdź do Niego. Nie zwlekaj.
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami:
„Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko prze kazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
UTRUDZONY
- A niech to chudy byk powącha! - kapral otarł z czoła perlące się w słonecznym ukropie krople potu.
Przysiadł na rozgrzanym zderzaku, zsunął furażerkę na czubek głowy i oparł się o chłodnicę.
- No co jest z tym gratem? - porucznik wyszedł z cienia rozłożystej leszczyny - jak tak dalej pójdzie będę musiął gnać z tym rozkazem na piechotę.
- Melduję, panie poruczniku, że to ruskie złomowisko za żadne skarby świata nie chce odpalić!
- Tyle to sam już zdążyłem zauważyć - porucznik zajrzał pod podniesioną maskę okiem udającym znawcę. Armia miała kłopoty finansowe. Któż ich zresztą nie miał. Jeszcze w jako tako elitarnych czy reprezentacyjnych jednostkach dbano o przydział nowego sprzętu. A tutaj, na tym odludziu, gdzie coraz częściej mówiło się o likwidacji jednostki, tłukły się po leśnych duktach stare gaziki i ziły.
- Pokręćcie no jeszcze korbą, kapralu!
- Ta... jest - żołnierz rozpiął trzy najwyższe guziki minduru, splunął w dłonie i wziął się za wystający spod zderzaka fantazyjnie pogięty pręt. Zakręcił nim raz, drugi, trzeci. I nic. Silnik nawet nie parsknął. Pożółkłe reflektory lustrując zmachanego kaprala drwiąco mrużyły powieki gumowych uszczelek.
- A niech to pies z kulawą nogą! I psia kość słoniowa z dębowego drzewa! Tam i nazad! - żołnierz z całej siły uderzył pięścią w i tak już pogięty błotnik - Użesz, ty parchu niewydarzony, kanalio jedna! Mucho plujko ze złotym zębem!...
- Szczęść Boże - ksiądz kapelan wyrósł jak spod ziemi - a na co ty tak przeklinasz człowieku?
- Daj Boże! Melduję księże kapelani, że na tego grata.
- Nie chce odpalić, a musimy zawieźć rozkaz na wartownię - porucznik wtrącił swoje trzy grosze.
- Lepiej się pomodlić, niż kląć - pouczył ksiądz kapelan.
- No to w imię Boże - kapral zamaszyście się przeżegnał. Splunął jeszcze raz w ręce. Zakręcił korbą. Silnik jęknął, przycichł na chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. I nagle eksplodował metalicznym kwartetem cylindrów.
- A niech to pies z kulawą nogą! I psia kość słoniowa z dębowego drzewa! Nigdy bym nieprzypuszczał, że to się uda - wykrzyknął, nie kryjąc zdziwienia, ksiądz kapelan.
Dlaczego się męczysz sam? Dlaczego tyle razy mówisz sobie i innym "Jak Bóg da", "Z Bożą pomocą" i takie tam inne, zuepłnie nie przywiązując wagi do słów i do zaufania, jakiego Najwyższy oczekuje od ciebie? Jeśli jesteś utrudzony i obciążony - przyjdź do Niego. Nie zwlekaj.
5 lipca - Sobota, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,14-17:
Uczniowie Jana podeszli do Jezusa i zapytali: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?” Jezus im rzekł: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata obrywa ubranie i gorsze robi się przedarcie. Nie wlewa się też młodego wina do starych bukłaków. W przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się psują. Raczej młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Po niedzielnej Mszy ksiądz proboszcz zatrzymał się przed kościołem na chwilę rozmowy z uchodzącą za najpiękniejszą kobietą we wsi. Kobieta, z racji swojej urody, nie cieszyła się oczywiście najlepszą – delikatnie mówiąc – opinią. Nic dziwnego, że zaraz też znaleźli się zatroskani o powołanie księdza proboszcza parafianie, którzy o jego rozmowie z ową „ladaco” donieśli czym prędzej biskupowi. Ten wezwał proboszcza i zażądał wyjaśnień.
- Ekscelencjo, chyba lepiej rozmawiając z piękną kobietą myśleć o Panu Bogu, niż rozmawiając z Bogiem myśleć o pięknej kobiecie…
Najgorsi są ci życzliwie zatroskani. Tacy, co to pytają Jezusa z takim przejęciem: czemu Twoi uczniowie nie poszczą? Tacy, co piszą anonimy, donoszą. Nie, nie żeby osądzać, czy potępiać, lecz z czystej troski.
Panie, naucz mnie troszczyć się o innych, mądrze i dobrze troszczyć się o innych. Naucz mnie takiej troski niemej, niepiśmiennej, ale działającej. Niech będę właściwą łata i odpowiednim bukłakiem.
Uczniowie Jana podeszli do Jezusa i zapytali: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?” Jezus im rzekł: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata obrywa ubranie i gorsze robi się przedarcie. Nie wlewa się też młodego wina do starych bukłaków. W przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się psują. Raczej młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Po niedzielnej Mszy ksiądz proboszcz zatrzymał się przed kościołem na chwilę rozmowy z uchodzącą za najpiękniejszą kobietą we wsi. Kobieta, z racji swojej urody, nie cieszyła się oczywiście najlepszą – delikatnie mówiąc – opinią. Nic dziwnego, że zaraz też znaleźli się zatroskani o powołanie księdza proboszcza parafianie, którzy o jego rozmowie z ową „ladaco” donieśli czym prędzej biskupowi. Ten wezwał proboszcza i zażądał wyjaśnień.
- Ekscelencjo, chyba lepiej rozmawiając z piękną kobietą myśleć o Panu Bogu, niż rozmawiając z Bogiem myśleć o pięknej kobiecie…
Najgorsi są ci życzliwie zatroskani. Tacy, co to pytają Jezusa z takim przejęciem: czemu Twoi uczniowie nie poszczą? Tacy, co piszą anonimy, donoszą. Nie, nie żeby osądzać, czy potępiać, lecz z czystej troski.
Panie, naucz mnie troszczyć się o innych, mądrze i dobrze troszczyć się o innych. Naucz mnie takiej troski niemej, niepiśmiennej, ale działającej. Niech będę właściwą łata i odpowiednim bukłakiem.
4 lipca - Piątek, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,9-13
Odchodząc z Kafarnaum Jezus ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On wstał i poszedł za Nim.
Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to faryzeusze, mówili do Jego uczniów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?”
On, usłyszawszy to, rzekł: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary». Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Patriarcha Wenecji, kardynał Roncalli, późniejszy papież Jan XXIII, miał takie przeżycie. Doniesiono mu, że jeden z kapłanów jego diecezji stoczył się w alkoholizm. Kardynał z pomocą swojego kapelana ruszył natychmiast na poszukiwania upadłego księdza. Po wielu godzinach znalazł go wreszcie, nieźle już wstawionego, w jednej z podrzędnych tawern. Wyciągnął go bez słowa na zewnątrz. A potem, przed zdumionym księdzem, uklęknął i poprosił go o spowiedź.
Chory potrzebuje porządnego lekarza, który wie, jak zadziałać. Do Mateusz pewnie przychodziło wielu lekarzy: prosili – nawróć się, grozili – spotka cię kara. Bez skutku. Aż przyszedł Jezus, ujrzał go i powiedział – pójdź za mną. I nic więcej nie musiał mówić, ani robić. To wystarczyło.
Panie, jeśli chcesz, bym kogoś nawrócił, kogoś poza samym sobą, poślij mi swego anioła. Niech podpowie mi, jak mam to zrobić, żeby naprawić, a nie zepsuć.
Odchodząc z Kafarnaum Jezus ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On wstał i poszedł za Nim.
Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to faryzeusze, mówili do Jego uczniów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?”
On, usłyszawszy to, rzekł: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary». Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Patriarcha Wenecji, kardynał Roncalli, późniejszy papież Jan XXIII, miał takie przeżycie. Doniesiono mu, że jeden z kapłanów jego diecezji stoczył się w alkoholizm. Kardynał z pomocą swojego kapelana ruszył natychmiast na poszukiwania upadłego księdza. Po wielu godzinach znalazł go wreszcie, nieźle już wstawionego, w jednej z podrzędnych tawern. Wyciągnął go bez słowa na zewnątrz. A potem, przed zdumionym księdzem, uklęknął i poprosił go o spowiedź.
Chory potrzebuje porządnego lekarza, który wie, jak zadziałać. Do Mateusz pewnie przychodziło wielu lekarzy: prosili – nawróć się, grozili – spotka cię kara. Bez skutku. Aż przyszedł Jezus, ujrzał go i powiedział – pójdź za mną. I nic więcej nie musiał mówić, ani robić. To wystarczyło.
Panie, jeśli chcesz, bym kogoś nawrócił, kogoś poza samym sobą, poślij mi swego anioła. Niech podpowie mi, jak mam to zrobić, żeby naprawić, a nie zepsuć.
3 lipca - Czwartek, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,1-8
Jezus wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”.
Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: „On bluźni”.
A Jezus, znając ich myśli, rzekł: „Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: «Odpuszczają ci się twoje grzechy», czy też powiedzieć: «Wstań i chodź» ? Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów”, rzekł do paralityka: „Wstań, weź swoje łoże i idź do domu”.
On wstał i poszedł do domu.
A tłumy ogarnął lęk na ten widok i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.
PRZEMYŚL TO SOBIE
Sekretarka przyniosła szefowi kolejne pismo.
- Tym razem do przedświąteczny list, w którym pański syn pisze, co chciałby dostać pod choinkę.
- Ach, w takim razie proszę ten list otworzyć, przeczytać i spełnić każde jego życzenie, bez względu na to, ile by to miało kosztować. Tutaj ma pani moja kartę kredytową.
Sekretarka wróciła po pięciu minutach.
- Obawiam się, że nie będę w stanie spełnić tego, o co prosi pański syn.
- A cóż takiego on znów wymyślił? Niech pani pokaże ten list.
Szef wziął do ręki kartkę i półgłosem przeczytał:
- Chciałbym, drogi tato, żebyś mógł mi poświęcić codziennie pół godziny swojego czasu. Nie chcę żadnych prezentów, bo wszystko już mam. Brakuje mi tylko ojca…
Czego może oczekiwać przyniesiony do Jezusa paralityk? Wydaje się, że najbardziej potrzeba mu sprawności. A tymczasem Jezus wie lepiej. I dlatego najpierw mówi: odpuszczają ci się twoje grzechy. Wbrew temu, co może się wydawać, pieniądze ani lekarstwa nie załatwiają wszystkich ludzkich problemów.
Daj mi panie anioła namysłu, nim zacznę Cię o cos prosić. Anioła namysłu, bym wiedział, o co prosić. Anioła namysłu, bym wiedział, jak i od czego zacząć.
Jezus wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”.
Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: „On bluźni”.
A Jezus, znając ich myśli, rzekł: „Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: «Odpuszczają ci się twoje grzechy», czy też powiedzieć: «Wstań i chodź» ? Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów”, rzekł do paralityka: „Wstań, weź swoje łoże i idź do domu”.
On wstał i poszedł do domu.
A tłumy ogarnął lęk na ten widok i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.
PRZEMYŚL TO SOBIE
Sekretarka przyniosła szefowi kolejne pismo.
- Tym razem do przedświąteczny list, w którym pański syn pisze, co chciałby dostać pod choinkę.
- Ach, w takim razie proszę ten list otworzyć, przeczytać i spełnić każde jego życzenie, bez względu na to, ile by to miało kosztować. Tutaj ma pani moja kartę kredytową.
Sekretarka wróciła po pięciu minutach.
- Obawiam się, że nie będę w stanie spełnić tego, o co prosi pański syn.
- A cóż takiego on znów wymyślił? Niech pani pokaże ten list.
Szef wziął do ręki kartkę i półgłosem przeczytał:
- Chciałbym, drogi tato, żebyś mógł mi poświęcić codziennie pół godziny swojego czasu. Nie chcę żadnych prezentów, bo wszystko już mam. Brakuje mi tylko ojca…
Czego może oczekiwać przyniesiony do Jezusa paralityk? Wydaje się, że najbardziej potrzeba mu sprawności. A tymczasem Jezus wie lepiej. I dlatego najpierw mówi: odpuszczają ci się twoje grzechy. Wbrew temu, co może się wydawać, pieniądze ani lekarstwa nie załatwiają wszystkich ludzkich problemów.
Daj mi panie anioła namysłu, nim zacznę Cię o cos prosić. Anioła namysłu, bym wiedział, o co prosić. Anioła namysłu, bym wiedział, jak i od czego zacząć.
2 lipca - Środa, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 8,28-34
Gdy Jezus przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wybiegli Mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wyszli z grobów, bardzo dzicy, tak że nikt nie mógł przejść tą drogą. Zaczęli krzyczeć: „Czego chcesz od nas, Jezusie, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem dręczyć nas?”
A opodal nich pasła się duża trzoda świń. Złe duchy prosiły Go: „Jeżeli nas wyrzucasz, to poślij nas w tę trzodę świń”. Rzekł do nich: „Idźcie”. Wyszły więc i weszły w świnie. I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i zginęła w falach.
Pasterze zaś uciekli i przyszedłszy do miasta rozpowiedzieli wszystko, a także zdarzenie z opętanymi. Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa; a gdy Go ujrzeli, prosili, żeby odszedł z ich granic.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żaliła się świnia Panu Bogu, że jej nikt nie lubi. Że ludzie używają jej imienia do wyzwisk, inwektyw i przekleństw oraz mówienia o tym, co najpodlejsze.
- Co innego krowa – mówiła. – Jej używają w reklamach, nazywają pieszczotliwie „Krasulą”, głaszczą, robią z niej maskotkę, przytulankę – płakała w bezsilnej złości świnia.
- Być może dlatego, że z krowy ludzie mają pożytek jeszcze za jej życia, a z ciebie dopiero po twojej śmierci – odpowiedział jej Pan Bóg łaskawie.
Kim byś wolał być, gdybyś nie był człowiekiem: świnią czy krową? I jeszcze jedno pytanie: wiesz, co to znaczy, żyć jak świnia? Przepraszam, jeśli cię uraziłem, ale nie chodzi mi o nic, co mogłoby cię obrazić. Po prostu wydaje mi się, że żyć jak świnia, to kazać czekać bliźnim na to, by mieli z ciebie jakiś pożytek. Kazać im czekać długo. Może nawet aż do twojej śmierci.
Poślij, Panie, do mnie anioła. Nie mnie popędzi. By nikt nie musiał na mnie czekać. By bracia mieli ze mnie odrobinę pożytku już teraz.
Gdy Jezus przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wybiegli Mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wyszli z grobów, bardzo dzicy, tak że nikt nie mógł przejść tą drogą. Zaczęli krzyczeć: „Czego chcesz od nas, Jezusie, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem dręczyć nas?”
A opodal nich pasła się duża trzoda świń. Złe duchy prosiły Go: „Jeżeli nas wyrzucasz, to poślij nas w tę trzodę świń”. Rzekł do nich: „Idźcie”. Wyszły więc i weszły w świnie. I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i zginęła w falach.
Pasterze zaś uciekli i przyszedłszy do miasta rozpowiedzieli wszystko, a także zdarzenie z opętanymi. Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa; a gdy Go ujrzeli, prosili, żeby odszedł z ich granic.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żaliła się świnia Panu Bogu, że jej nikt nie lubi. Że ludzie używają jej imienia do wyzwisk, inwektyw i przekleństw oraz mówienia o tym, co najpodlejsze.
- Co innego krowa – mówiła. – Jej używają w reklamach, nazywają pieszczotliwie „Krasulą”, głaszczą, robią z niej maskotkę, przytulankę – płakała w bezsilnej złości świnia.
- Być może dlatego, że z krowy ludzie mają pożytek jeszcze za jej życia, a z ciebie dopiero po twojej śmierci – odpowiedział jej Pan Bóg łaskawie.
Kim byś wolał być, gdybyś nie był człowiekiem: świnią czy krową? I jeszcze jedno pytanie: wiesz, co to znaczy, żyć jak świnia? Przepraszam, jeśli cię uraziłem, ale nie chodzi mi o nic, co mogłoby cię obrazić. Po prostu wydaje mi się, że żyć jak świnia, to kazać czekać bliźnim na to, by mieli z ciebie jakiś pożytek. Kazać im czekać długo. Może nawet aż do twojej śmierci.
Poślij, Panie, do mnie anioła. Nie mnie popędzi. By nikt nie musiał na mnie czekać. By bracia mieli ze mnie odrobinę pożytku już teraz.
1 lipca - Wtorek, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 8,23-27
Gdy Jezus wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie.
Nagle zerwała się gwałtowna burza na jeziorze, tak że fale zalewały łódź; On zaś spał. Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: „Panie, ratuj, giniemy!”
A On im rzekł: „Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?” Potem wstał, rozkazał wichrom i jezioru, i nastała głęboka cisza.
A ludzie pytali zdumieni: „Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?”
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do psychiatry przyszedł mężczyzna po czterdziestce: smutny, przygarbiony, nerwowo rozglądający się na boki, po prosty chodzący kryzys.
- Żona mi się już nie podoba, dzieci dorastają i mnie nie szanują, a pracy ani awansu ani podwyżki. Żyć się nie chce.
- Musi się pan zrelaksować – poradził mu doktor. – Słyszałem, że dziś wieczorem w naszym domu kultury występuje znany kabareciarz. No wie pan: opowiada dowcipy, parodiuje, śpiewa kuplety i takie tam. Pójdzie pan, pośmieje się, zapomni i smutkach i wróci panu chęć do życia.
- Problem w tym, panie doktorze, że to ja jestem tym kabareciarzem.
Głupio tak być smutnym, kiedy ma się pocieszać innych. I strach się bać, kiedy – jak apostołowie – powinno się być przykładem odwagi. I nikt po ludzku nie może przymnożyć odwagi, żaden doktor, ni komik. Potrzeba samego Jezusa, by wyciągnął ręce i uciszył burzę strachu.
Panie, potrzebuję kryzysowego anioła. By mi wskazał ciebie wówczas, gdy będę przeżywał burzę strachu lub zniechęcenia. By mi wskazał Ciebie.
Gdy Jezus wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie.
Nagle zerwała się gwałtowna burza na jeziorze, tak że fale zalewały łódź; On zaś spał. Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: „Panie, ratuj, giniemy!”
A On im rzekł: „Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?” Potem wstał, rozkazał wichrom i jezioru, i nastała głęboka cisza.
A ludzie pytali zdumieni: „Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?”
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do psychiatry przyszedł mężczyzna po czterdziestce: smutny, przygarbiony, nerwowo rozglądający się na boki, po prosty chodzący kryzys.
- Żona mi się już nie podoba, dzieci dorastają i mnie nie szanują, a pracy ani awansu ani podwyżki. Żyć się nie chce.
- Musi się pan zrelaksować – poradził mu doktor. – Słyszałem, że dziś wieczorem w naszym domu kultury występuje znany kabareciarz. No wie pan: opowiada dowcipy, parodiuje, śpiewa kuplety i takie tam. Pójdzie pan, pośmieje się, zapomni i smutkach i wróci panu chęć do życia.
- Problem w tym, panie doktorze, że to ja jestem tym kabareciarzem.
Głupio tak być smutnym, kiedy ma się pocieszać innych. I strach się bać, kiedy – jak apostołowie – powinno się być przykładem odwagi. I nikt po ludzku nie może przymnożyć odwagi, żaden doktor, ni komik. Potrzeba samego Jezusa, by wyciągnął ręce i uciszył burzę strachu.
Panie, potrzebuję kryzysowego anioła. By mi wskazał ciebie wówczas, gdy będę przeżywał burzę strachu lub zniechęcenia. By mi wskazał Ciebie.
30 czerwca - Poniedziałek, 13. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 8,18-22
Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę. Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”.
Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć”.
Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”.
Lecz Jezus mu odpowiedział: „Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Władca pewnego kraju zachorował śmiertelnie. Obiecano więc sowitą nagrodę temu, kto by go umiał uzdrowić. Zgłosił się pewien śmiałek, którego wkrótce postawiono przez majestatem króla. Gdy zostali sam na sam, ów człowiek zapytał o powód złego samopoczucia pomazańca Bożego.
- Skoro masz mnie uzdrowić, to ci powiem. Otóż mój minister do spraw ludności oznajmił mi rzecz tak smutną, iż nie chcę dłużej nie tylko być królem, ale nawet w ogóle żyć na tym świecie.
- Jakaż to straszna nowina, panie.
- Moje królestwo jest przeklęte. Ilekroć rodzi się kolejne dziecię, jeden z dotychczasowych moich poddanych umiera, by liczba mieszkańców pozostała nienaruszona.
- Ależ królu – odrzekł po chwili człowiek, który miał go uzdrowić. – Po dokładnym rozważeniu wnoszę, iż twoje królestwo jest nie przeklęte, a błogosławione! Bo oto ilekroć umiera jeden z twoich poddanych, w tej samej chwili rodzi się nowy mieszkaniec twego królestwa! Czyż nie jest to znak błogosławieństwa?
Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych – mówi Jezus człowiekowi, który chcesz iść za nim. To wezwanie nie oznacza braku szacunku dla tych, co umarli, dla tradycji żałobnych, dla śmierci. To wezwanie oznacza umiłowanie życia, opcję na rzecz radości, pozytywne myślenie, uśmiech, nadzieję.
Ilekroć zachoruję na rozpacz, posmutnieję beznadziejnie, zakrztuszę się łzą, poślij mi swego anioła, Panie, niech przetrze mi oczy, bym przejrzał, bym wrócił do życia.\\
Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę. Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”.
Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć”.
Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”.
Lecz Jezus mu odpowiedział: „Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Władca pewnego kraju zachorował śmiertelnie. Obiecano więc sowitą nagrodę temu, kto by go umiał uzdrowić. Zgłosił się pewien śmiałek, którego wkrótce postawiono przez majestatem króla. Gdy zostali sam na sam, ów człowiek zapytał o powód złego samopoczucia pomazańca Bożego.
- Skoro masz mnie uzdrowić, to ci powiem. Otóż mój minister do spraw ludności oznajmił mi rzecz tak smutną, iż nie chcę dłużej nie tylko być królem, ale nawet w ogóle żyć na tym świecie.
- Jakaż to straszna nowina, panie.
- Moje królestwo jest przeklęte. Ilekroć rodzi się kolejne dziecię, jeden z dotychczasowych moich poddanych umiera, by liczba mieszkańców pozostała nienaruszona.
- Ależ królu – odrzekł po chwili człowiek, który miał go uzdrowić. – Po dokładnym rozważeniu wnoszę, iż twoje królestwo jest nie przeklęte, a błogosławione! Bo oto ilekroć umiera jeden z twoich poddanych, w tej samej chwili rodzi się nowy mieszkaniec twego królestwa! Czyż nie jest to znak błogosławieństwa?
Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych – mówi Jezus człowiekowi, który chcesz iść za nim. To wezwanie nie oznacza braku szacunku dla tych, co umarli, dla tradycji żałobnych, dla śmierci. To wezwanie oznacza umiłowanie życia, opcję na rzecz radości, pozytywne myślenie, uśmiech, nadzieję.
Ilekroć zachoruję na rozpacz, posmutnieję beznadziejnie, zakrztuszę się łzą, poślij mi swego anioła, Panie, niech przetrze mi oczy, bym przejrzał, bym wrócił do życia.\\
29 czerwca - 13. Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10,37–42:
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie.
Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma.
Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
BROŃ BOŻE!
Słońce było w zenicie. W tym miejscu nie oznaczało to, ot tak sobie, zwykłego południa z dalekim echem dzwonów na Anioł Pański i łagodnym powiewem w cieniu soczystego listowia. W tym miejscu - kilkadziesiąt kilometrów od północnych brzegów afrykańskiej królowej pustyń zenit oznaczał niewyobrażalny żar lejący się po głowach, karkach i plecach wędrowców, zgrzytanie piaskowego pyłu w zębach i bardzo odległy, aż nierealny kres podróży.
- Nie wiem, czy znacie taki dowcip? - mężczyzna o niebieskich oczach i bladej karnacji spróbował odciągnąć uwagę towarzyszy podróży od czarnych myśli.
- O czym? - spytała spod fałdów kolorowej chustki zasłaniającej usta kobieta siedząca na najbliższym wielbłądzie. Tylko Khalil - tuziemiec poganiacz - kołysał się beztrosko na grzbiecie swojego bydlęcia, tak samo mało uwagi przywiązując do wędrówki jak i do budzącej ospale się rozmowy.
- O pustyni, o Saharze, tej, na której jesteśmy.
- Nie, nie znamy - wymamrotał inny mężczyzna - opowiedz.
- Dobrze. Więc to było tak. Tu, gdzie teraz jesteśmy była kiedyś ogromna, nieprzebyta połać lodu. Żeby uczynić ją przejezdną, ślizgawica zaczęto posypywać piaskiem. Lód zniknął i powstała pustynia...
Głuche śmiechy z wyschniętych gardeł przerwał nagle okrzyk kobiety.
- Spójrzcie tam, przed nami!
Na horyzoncie majaczyły wyraźnie jakieś sylwetki.
- Wrogowie, czy przyjaciele?
- A może to fatamorgana?
- Nie - uspokoił ich mężczyzna, który przed chwilą skończył opowiadanie. Teraz lustrował przestrzeń lornetką. - To dwoje ludzi. Mężczyzna jedzie na wielbłądzie, kobieta idzie za nim pieszo.
Po pół godzinie stanęli oko w oko w nieznajomymi. Wymienili przyjęte tutaj gesty pozdrowienia.
- Jadę z żoną do lekarza - bez pytania poinformował ich spotkany mężczyzna, z urody sądząc tubylec, słabo mówiący ich językiem. Jego żona usiadła w skąpym cieniu wielbłąda.
- A co panu jest? - zapytał ktoś z wędrowców.
- Mnie? - zdziwił się - mnie nic! To moja żona jest chora!
Nie jest godzien Jezusa - według Jego słów - ten, kto kocha bardziej ludzi, nawet najbliższych, niż Boga. Według zamysłu Stwórcy wszystko na tym świecie ma swój porządek i swoją kolej. Ale też nie znaczy to bynajmniej, iż człowiekiem, kimś bliskim, można w imię Boga pomiatać. Broń Boże!
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie.
Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma.
Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
BROŃ BOŻE!
Słońce było w zenicie. W tym miejscu nie oznaczało to, ot tak sobie, zwykłego południa z dalekim echem dzwonów na Anioł Pański i łagodnym powiewem w cieniu soczystego listowia. W tym miejscu - kilkadziesiąt kilometrów od północnych brzegów afrykańskiej królowej pustyń zenit oznaczał niewyobrażalny żar lejący się po głowach, karkach i plecach wędrowców, zgrzytanie piaskowego pyłu w zębach i bardzo odległy, aż nierealny kres podróży.
- Nie wiem, czy znacie taki dowcip? - mężczyzna o niebieskich oczach i bladej karnacji spróbował odciągnąć uwagę towarzyszy podróży od czarnych myśli.
- O czym? - spytała spod fałdów kolorowej chustki zasłaniającej usta kobieta siedząca na najbliższym wielbłądzie. Tylko Khalil - tuziemiec poganiacz - kołysał się beztrosko na grzbiecie swojego bydlęcia, tak samo mało uwagi przywiązując do wędrówki jak i do budzącej ospale się rozmowy.
- O pustyni, o Saharze, tej, na której jesteśmy.
- Nie, nie znamy - wymamrotał inny mężczyzna - opowiedz.
- Dobrze. Więc to było tak. Tu, gdzie teraz jesteśmy była kiedyś ogromna, nieprzebyta połać lodu. Żeby uczynić ją przejezdną, ślizgawica zaczęto posypywać piaskiem. Lód zniknął i powstała pustynia...
Głuche śmiechy z wyschniętych gardeł przerwał nagle okrzyk kobiety.
- Spójrzcie tam, przed nami!
Na horyzoncie majaczyły wyraźnie jakieś sylwetki.
- Wrogowie, czy przyjaciele?
- A może to fatamorgana?
- Nie - uspokoił ich mężczyzna, który przed chwilą skończył opowiadanie. Teraz lustrował przestrzeń lornetką. - To dwoje ludzi. Mężczyzna jedzie na wielbłądzie, kobieta idzie za nim pieszo.
Po pół godzinie stanęli oko w oko w nieznajomymi. Wymienili przyjęte tutaj gesty pozdrowienia.
- Jadę z żoną do lekarza - bez pytania poinformował ich spotkany mężczyzna, z urody sądząc tubylec, słabo mówiący ich językiem. Jego żona usiadła w skąpym cieniu wielbłąda.
- A co panu jest? - zapytał ktoś z wędrowców.
- Mnie? - zdziwił się - mnie nic! To moja żona jest chora!
Nie jest godzien Jezusa - według Jego słów - ten, kto kocha bardziej ludzi, nawet najbliższych, niż Boga. Według zamysłu Stwórcy wszystko na tym świecie ma swój porządek i swoją kolej. Ale też nie znaczy to bynajmniej, iż człowiekiem, kimś bliskim, można w imię Boga pomiatać. Broń Boże!
środa, 25 czerwca 2008
28 czerwca - Sobota, 12. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 8,5-17:
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi”. Rzekł mu Jezus: „Przyjdę i uzdrowię go”.
Lecz setnik odpowiedział: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: «Idź», a idzie; drugiemu: «Chodź tu», a przychodzi; a słudze: «Zrób to», a robi»”.
Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: „Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze wschodu i zachodu, i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Do setnika zaś Jezus rzekł: „Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś”. I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie.
Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce. Ujął ją za rękę, a gorączka opuściła ją. Wstała i usługiwała Mu.
Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza: „On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Tłumek utrudzonych pielgrzymów stanął przed bramą sanktuarium, prosząc strzegących je mnichów, by otwarli bramę.
- Susza pożera nasze plony, Przyszliśmy więc prosić o deszcz.
- Nic tu po was. Wasza modlitwa nie będzie miła Bogu! – odpowiedział przez małe okienko w furcie jeden z braci kustoszów.
- Wpuść nas! Nie tobie, grzesznikowi, oceniać naszą modlitwę zanoszoną do Boga.
- Wracajcie, wracajcie – upierał się braciszek. – Tylko wiara czyni cuda. A wy przyszliście prosić o deszcz, a nawet nie wzięliście ze sobą parasoli.
Jezus chwali wiarę setnika proszącego o cud. Taka wiara oznacza jednak coś więcej, niż tylko uznanie istnienia Boga. To wiara, która wciska parasol w rękę proszącego o deszcze i miskę – w dłoń błagającego o strawę. Modlitwa bez wiary, jest rutyną. Modlitwa bez wiary nie ma sensu.
Panie, poślij swojego anioła. Niech pomoże i przygotować naczynie mojego serca, nim poproszę Cię o jakąkolwiek łaskę.
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi”. Rzekł mu Jezus: „Przyjdę i uzdrowię go”.
Lecz setnik odpowiedział: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: «Idź», a idzie; drugiemu: «Chodź tu», a przychodzi; a słudze: «Zrób to», a robi»”.
Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: „Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze wschodu i zachodu, i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Do setnika zaś Jezus rzekł: „Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś”. I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie.
Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce. Ujął ją za rękę, a gorączka opuściła ją. Wstała i usługiwała Mu.
Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza: „On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Tłumek utrudzonych pielgrzymów stanął przed bramą sanktuarium, prosząc strzegących je mnichów, by otwarli bramę.
- Susza pożera nasze plony, Przyszliśmy więc prosić o deszcz.
- Nic tu po was. Wasza modlitwa nie będzie miła Bogu! – odpowiedział przez małe okienko w furcie jeden z braci kustoszów.
- Wpuść nas! Nie tobie, grzesznikowi, oceniać naszą modlitwę zanoszoną do Boga.
- Wracajcie, wracajcie – upierał się braciszek. – Tylko wiara czyni cuda. A wy przyszliście prosić o deszcz, a nawet nie wzięliście ze sobą parasoli.
Jezus chwali wiarę setnika proszącego o cud. Taka wiara oznacza jednak coś więcej, niż tylko uznanie istnienia Boga. To wiara, która wciska parasol w rękę proszącego o deszcze i miskę – w dłoń błagającego o strawę. Modlitwa bez wiary, jest rutyną. Modlitwa bez wiary nie ma sensu.
Panie, poślij swojego anioła. Niech pomoże i przygotować naczynie mojego serca, nim poproszę Cię o jakąkolwiek łaskę.
27 czerwca - Piątek, 12. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 8,1-4:
Gdy Jezus zeszedł z góry, postępowały za Nim wielkie tłumy. A oto zbliżył się trędowaty, upadł przed Nim i prosił Go: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Jezus wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł: „Chcę, bądź oczyszczony”. I natychmiast został oczyszczony z trądu.
A Jezus rzekł do niego: „Uważaj, nie mów nikomu, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Dwóch woźniców zakopało swoje zaprzęgi w lepkim błocie. Pierwszy z nich ukląkł na wozie i uniósł ręce w pokornej modlitwie o pomoc. A drugi wziął się do roboty, podkładając faszynę i kamienie pod koła, poganiając woły i – co najgorsze – dodając sobie od czasu do czasu animuszu siarczystym przekleństwem. Na to wszystko nagle zjawił się anioł z nieba. Sfrunął delikatnie, a potem zaprał się mocno, naprężył duchowe muskuły i pomógł wydostać się z topieli… owemu utrudzonemu woźnicy.
- Chyba się pomyliłeś, Panie – przeklinający wprzódy woźnica zaczerwienił się po czubki uszu. – Nie mnie się należała pomoc, lecz memu kompanowi, który się usilnie modlił.
- Nie. Wszystko jest w porządku. Nasz Pan posyła mnie z pomocą zawsze tylko temu, kto sam się nie oszczędza.
Co zrobił trędowaty, by być uzdrowionym? Az trzy rzeczy: zbliżył się, upadł i prosił. Nie czekał bezczynnie, ale złożył w ofierze odrobinę swojego wysiłku. I został wysłuchany. Pan Bóg nie robi czego „za ciebie”, ale „z tobą”. I to jest cudowne.
Drogi Aniele Stróżu. Dobrze by było, gdybyś nie tylko chronił mnie od niebezpieczeństw, ale również – chociaż od czasu do czasu – zapędził mnie do roboty. Co też na pewno wyjdzie mi na zdrowie.
Gdy Jezus zeszedł z góry, postępowały za Nim wielkie tłumy. A oto zbliżył się trędowaty, upadł przed Nim i prosił Go: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Jezus wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł: „Chcę, bądź oczyszczony”. I natychmiast został oczyszczony z trądu.
A Jezus rzekł do niego: „Uważaj, nie mów nikomu, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Dwóch woźniców zakopało swoje zaprzęgi w lepkim błocie. Pierwszy z nich ukląkł na wozie i uniósł ręce w pokornej modlitwie o pomoc. A drugi wziął się do roboty, podkładając faszynę i kamienie pod koła, poganiając woły i – co najgorsze – dodając sobie od czasu do czasu animuszu siarczystym przekleństwem. Na to wszystko nagle zjawił się anioł z nieba. Sfrunął delikatnie, a potem zaprał się mocno, naprężył duchowe muskuły i pomógł wydostać się z topieli… owemu utrudzonemu woźnicy.
- Chyba się pomyliłeś, Panie – przeklinający wprzódy woźnica zaczerwienił się po czubki uszu. – Nie mnie się należała pomoc, lecz memu kompanowi, który się usilnie modlił.
- Nie. Wszystko jest w porządku. Nasz Pan posyła mnie z pomocą zawsze tylko temu, kto sam się nie oszczędza.
Co zrobił trędowaty, by być uzdrowionym? Az trzy rzeczy: zbliżył się, upadł i prosił. Nie czekał bezczynnie, ale złożył w ofierze odrobinę swojego wysiłku. I został wysłuchany. Pan Bóg nie robi czego „za ciebie”, ale „z tobą”. I to jest cudowne.
Drogi Aniele Stróżu. Dobrze by było, gdybyś nie tylko chronił mnie od niebezpieczeństw, ale również – chociaż od czasu do czasu – zapędził mnie do roboty. Co też na pewno wyjdzie mi na zdrowie.
26 czerwca - Czwartek, 12. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 7,21-29:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?» Wtedy im oświadczę: «Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości».
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry, i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”.
Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Anioł podsłuchał, jak Bóg szczególnie gorąco błogosławi pewnemu człowiekowi. Chcąc się dowiedzieć, kto to taki, zszedł na ziemię i oto zastał niepozornego człeczynę, który w zakopconej jaskini bił czołem przed wyrzezanym z kamienia bałwanem. Wrócił więc czym prędzej przed Majestat Pański, nie kryjąc swojego zdziwienia:
- Jakże to, Panie, błogosławić raczysz tak serdecznie temu bałwochwalcy?
A Bóg miłosierny, kiwając dobrotliwie siwą głową, odpowiedział mu na to:
- Wiem, że on mnie pojmuje niewłaściwie. Ale, prawdę powiedziawszy, któż bez cienia wątpliwości rozumie moją istotę? Skądinąd zaś serce tego człowieka szuka Mnie z zapałem i pragnie Mnie ze wszystkich sił. I dlatego jest mi ten człowiek tak bliski. I dlatego mu co dzień błogosławię.
Jeżeli nie każdy, który mówi Jezusowi „Panie” będzie zbawiony, to kto, na miłość Boską? Już wiem. Bóg nie jest głuchoniemy. Nie potrzebuje czytać z ruchu warg. Jego niespecjalnie obchodzą nasze usta. Bóg jest Miłością, to znaczy, że odczytuje poruszenia serce i według nich ocenia i zbawia człowieka.
Panie, tego samego anioła, który ruszał wodą w sadzawce Siloe poślij i do mnie: niech mi przyniesie Twoje błogosławieństwo i poruszy moim sercem.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?» Wtedy im oświadczę: «Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości».
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry, i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”.
Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Anioł podsłuchał, jak Bóg szczególnie gorąco błogosławi pewnemu człowiekowi. Chcąc się dowiedzieć, kto to taki, zszedł na ziemię i oto zastał niepozornego człeczynę, który w zakopconej jaskini bił czołem przed wyrzezanym z kamienia bałwanem. Wrócił więc czym prędzej przed Majestat Pański, nie kryjąc swojego zdziwienia:
- Jakże to, Panie, błogosławić raczysz tak serdecznie temu bałwochwalcy?
A Bóg miłosierny, kiwając dobrotliwie siwą głową, odpowiedział mu na to:
- Wiem, że on mnie pojmuje niewłaściwie. Ale, prawdę powiedziawszy, któż bez cienia wątpliwości rozumie moją istotę? Skądinąd zaś serce tego człowieka szuka Mnie z zapałem i pragnie Mnie ze wszystkich sił. I dlatego jest mi ten człowiek tak bliski. I dlatego mu co dzień błogosławię.
Jeżeli nie każdy, który mówi Jezusowi „Panie” będzie zbawiony, to kto, na miłość Boską? Już wiem. Bóg nie jest głuchoniemy. Nie potrzebuje czytać z ruchu warg. Jego niespecjalnie obchodzą nasze usta. Bóg jest Miłością, to znaczy, że odczytuje poruszenia serce i według nich ocenia i zbawia człowieka.
Panie, tego samego anioła, który ruszał wodą w sadzawce Siloe poślij i do mnie: niech mi przyniesie Twoje błogosławieństwo i poruszy moim sercem.
25 czerwca - Środa, 12. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 7,15-20:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców.
Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wszedł do sklepu i – ku swemu ogromnemu zdziwieniu – za ladą zastał skrzydlatego anioła.
- Co tutaj można kupić?
- Wszystko, co zechcesz, cokolwiek może pomóc lub ulżyć tobie, twoim bliźnim i całemu światu.
- Jeśli tak, to odważ mi po kilogramie mądrości, odwagi, sprawiedliwości i pokoju, i jeszcze pracy, chleba i dachu nad głową. Niech świat będzie wreszcie szczęśliwy.
- Poczekaj, nie powiedziałem ci jeszcze najważniejszego – uśmiechnął się anioł. – To nie jest sklep z owocami, ale z nasionami.
Ile razy prosimy: Boże, daj jedzenie, dach nad głową, pieniądze, zdrowie – tylekroć myślimy o owocach. Ile razy Bóg słyszy nasze prośby o jedzenie, dach nad głową, pieniądze i zdrowie, daje nam nasiona. Dopiero wówczas, gdy to zrozumiemy, będziemy mogli z całym przekonaniem mówić: bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.
Poślij mi, Panie, anioła. Niech mnie dogląda, pielęgnuje, podlewa i plewi, bym nie zmarnował nasion otrzymanych od Ciebie, bym przyniósł owoce, po których bliźni rozpoznają we mnie Ciebie.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców.
Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wszedł do sklepu i – ku swemu ogromnemu zdziwieniu – za ladą zastał skrzydlatego anioła.
- Co tutaj można kupić?
- Wszystko, co zechcesz, cokolwiek może pomóc lub ulżyć tobie, twoim bliźnim i całemu światu.
- Jeśli tak, to odważ mi po kilogramie mądrości, odwagi, sprawiedliwości i pokoju, i jeszcze pracy, chleba i dachu nad głową. Niech świat będzie wreszcie szczęśliwy.
- Poczekaj, nie powiedziałem ci jeszcze najważniejszego – uśmiechnął się anioł. – To nie jest sklep z owocami, ale z nasionami.
Ile razy prosimy: Boże, daj jedzenie, dach nad głową, pieniądze, zdrowie – tylekroć myślimy o owocach. Ile razy Bóg słyszy nasze prośby o jedzenie, dach nad głową, pieniądze i zdrowie, daje nam nasiona. Dopiero wówczas, gdy to zrozumiemy, będziemy mogli z całym przekonaniem mówić: bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.
Poślij mi, Panie, anioła. Niech mnie dogląda, pielęgnuje, podlewa i plewi, bym nie zmarnował nasion otrzymanych od Ciebie, bym przyniósł owoce, po których bliźni rozpoznają we mnie Ciebie.
24 czerwca - Wtorek, 12. Tydzień zwyky
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 7,6.12-14:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie dawajcie psom tego co święte i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami i obróciwszy się, was nie poszarpały.
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy.
Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Muszę ci coś powiedzieć. Ten twój znajomy, no wiesz, o kogo chodzi…
- Zaraz, zaraz. Czy to, co chcesz mi o nim powiedzieć na pewno jest prawdą?
- Absolutnie! Mówił mi o tym przecież ten…, no wiesz…
- A czy to, co chcesz mi powiedzieć, jest dobre?
- No co ty, chyba żartujesz. Wprost przeciwnie.
- W takim razie powiedz mi jeszcze tylko, czy to, co chcesz mi powiedzieć może się na coś przydać?
- Wiesz…, hm…, raczej nie.
- W takim razie, skoro to nie jest ani pewne, ani dobre, ani pożyteczne, mam dla ciebie dobrą radę: nie zaprzątaj tym głowy ani sobie, ani mnie.
Obgadujemy kogoś. No, po prostu, nie da się inaczej – tłumaczymy się często. I dobrze. Przecież nie ma przykazania, zakazującego mówienia o innych. Jest tylko to Jezusowe wezwanie, które można nieco zmodyfikować: mów tak, jakbyś chciał, by o tobie mówiono.
Spraw, Panie, bym słowem rozmowy umiał odmalować prawdziwego anioła stróża mojego brata i siostry. Odmalować, nie zapaćkać.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie dawajcie psom tego co święte i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami i obróciwszy się, was nie poszarpały.
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy.
Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Muszę ci coś powiedzieć. Ten twój znajomy, no wiesz, o kogo chodzi…
- Zaraz, zaraz. Czy to, co chcesz mi o nim powiedzieć na pewno jest prawdą?
- Absolutnie! Mówił mi o tym przecież ten…, no wiesz…
- A czy to, co chcesz mi powiedzieć, jest dobre?
- No co ty, chyba żartujesz. Wprost przeciwnie.
- W takim razie powiedz mi jeszcze tylko, czy to, co chcesz mi powiedzieć może się na coś przydać?
- Wiesz…, hm…, raczej nie.
- W takim razie, skoro to nie jest ani pewne, ani dobre, ani pożyteczne, mam dla ciebie dobrą radę: nie zaprzątaj tym głowy ani sobie, ani mnie.
Obgadujemy kogoś. No, po prostu, nie da się inaczej – tłumaczymy się często. I dobrze. Przecież nie ma przykazania, zakazującego mówienia o innych. Jest tylko to Jezusowe wezwanie, które można nieco zmodyfikować: mów tak, jakbyś chciał, by o tobie mówiono.
Spraw, Panie, bym słowem rozmowy umiał odmalować prawdziwego anioła stróża mojego brata i siostry. Odmalować, nie zapaćkać.
23 czerwca - Poniedziałek, 12. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 7,1-5:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim wy sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: «Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka», gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żona do męża:
- Już od pół roku przyglądam się praniu naszej sąsiadki. I wiesz co? Ona w ogóle nie używa wybielacza a i proszek też ma chyba byle jaki, bo to pranie jakieś takie coraz bardziej szare i niedobrane.
Mąż podchodzi spogląda na pranie sąsiadki, podchodzi do okna, otwiera je, patrzy raz jeszcze, potem zamyka z powrotem i znów patrzy. W końcu mówi:
- Wiesz co? Jej pranie jest białe, niczym śnieg. To nasze okna są brudne.
Gdyby zorganizować zawody w krzyżowaniu, wygrałbyś z samym Piłatem. On, by ukrzyżować Jezusa, potrzebował całego, solidnego drąga. A tobie, by ukrzyżować bliźniego, wystarczy drzazga wyjęta z jego oka
Panie, jak Tobiaszowi, poślij i mnie swojego anioła. Bym przejrzał, Panie. By oczyścił moje oczy. A wtedy wszystko, na co patrzę, będzie czystsze.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim wy sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: «Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka», gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żona do męża:
- Już od pół roku przyglądam się praniu naszej sąsiadki. I wiesz co? Ona w ogóle nie używa wybielacza a i proszek też ma chyba byle jaki, bo to pranie jakieś takie coraz bardziej szare i niedobrane.
Mąż podchodzi spogląda na pranie sąsiadki, podchodzi do okna, otwiera je, patrzy raz jeszcze, potem zamyka z powrotem i znów patrzy. W końcu mówi:
- Wiesz co? Jej pranie jest białe, niczym śnieg. To nasze okna są brudne.
Gdyby zorganizować zawody w krzyżowaniu, wygrałbyś z samym Piłatem. On, by ukrzyżować Jezusa, potrzebował całego, solidnego drąga. A tobie, by ukrzyżować bliźniego, wystarczy drzazga wyjęta z jego oka
Panie, jak Tobiaszowi, poślij i mnie swojego anioła. Bym przejrzał, Panie. By oczyścił moje oczy. A wtedy wszystko, na co patrzę, będzie czystsze.
22 czerwca - 12 Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 10, 26-33:
Jezus powiedział do swoich Apostołów: Nie bójcie się ludzi! Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic ta-jemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się ra-czej Tego, który
duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież ża-den z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
ODWAGI !
- Dzyń, dzyń! - metaliczny dźwięk dzwonka ogłosił przerwę na drugie śniadanie. Pan Miecio podniósł żółtą osłonę wyłącznika i zdecydowanym ruchem od-ciął dopływ prądu. Zębatkowe wnętrzności frezarki zawyły źle posmarowaną ulgą. Pan Miecio zdjął gru-be ochronne rękawice. Tak na wszelki wypadek otarł jeszcze dłonie o połę kombinezonu. Schylił się po teczkę. Mosiężne sprzączki odskoczyły z wdziękiem. Wyjął kanapki owinięte nawoskowanym papierem. Na półeczce narzędziowej postawił termos. Zaczęła się mała uczta.
- Mietek, a co ty taki zamyślony dziś jesteś? - pan Władek, operator sąsiedniej maszyny przysiadł się nieproszony. W byle jak odwiniętym kawałku folii aluminiowej trzymał apetyczny kawał bułki z filuternie odstającymi na boki falbankami sałaty.
- A, niczego sobie - pan Miecio nie był skory do przyposiłkowej rozmowy - zwyczajnie, z żoną się wczoraj pokłóciliśmy.
- I czym ty się chłopie przejmujesz? - pan Władek udał zdziwionego albo też był nim naprawdę.
- Tak w ogóle, to niczym. Tylko, że my ostatnio coraz częściej się między sobą przemawiamy.
Zapadło milczenie urozmaicane jedynie nowymi gryzami i łykiem herbaty z plastikowego kubka.
- Ja tam nie narzekam - pan Władek zrobił mądrą minę - I w ogóle to sobie myślę, że tak już jest i ko-niec! Jak się kosą o kamień zahaczy, to iskry zawsze polecą, nie ma siły!
- Dobrze ci mówić - pan Miecio nie dał się tak ła-two pocieszyć - Ale sam dobrze wiesz na pewno, że jak się dwie strony o coś spierają, to czyjaś racja musi być.
- Gadanie - pan Władek z trudem przełknął kolej-ny kęs - u nas to jest tak, że ja powiem swoje, żona powie swoje, dzień albo dwa nie poodzywamy się do siebie, a potem i tak jest wszystko po staremu.
- A u nas to jest tak, że któreś musi wygrać. To znaczy,... właściwie to ja zawsze wygrywam.
- Wczoraj też wygrałeś?
- A jakże. Wygrałem. Na koniec, to żona do mnie na kolanach przyszła - pan Mieciu trochę się rozpro-mienił.
- Na kolanach? I co ci powiedziała?
- No więc kiedy już klęczała, to powiedziała do mnie „wy- łaź spod łóżka, ty tchórzu!”.
Jesteśmy tchórzami. W dyskusji boimy się za-brać głos. Przed kościołem czy krzyżem żegnamy się ukradkiem, by nikt nie widział. Kiedy kogoś biją bierzemy nogi za pas. Jezus nas nie ośmie-sza, nie gani, nie potępia, nie każe wychodzić spod łóżka. On nam zwyczajnie życzy odwagi.
Jezus powiedział do swoich Apostołów: Nie bójcie się ludzi! Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic ta-jemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się ra-czej Tego, który
duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież ża-den z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
ODWAGI !
- Dzyń, dzyń! - metaliczny dźwięk dzwonka ogłosił przerwę na drugie śniadanie. Pan Miecio podniósł żółtą osłonę wyłącznika i zdecydowanym ruchem od-ciął dopływ prądu. Zębatkowe wnętrzności frezarki zawyły źle posmarowaną ulgą. Pan Miecio zdjął gru-be ochronne rękawice. Tak na wszelki wypadek otarł jeszcze dłonie o połę kombinezonu. Schylił się po teczkę. Mosiężne sprzączki odskoczyły z wdziękiem. Wyjął kanapki owinięte nawoskowanym papierem. Na półeczce narzędziowej postawił termos. Zaczęła się mała uczta.
- Mietek, a co ty taki zamyślony dziś jesteś? - pan Władek, operator sąsiedniej maszyny przysiadł się nieproszony. W byle jak odwiniętym kawałku folii aluminiowej trzymał apetyczny kawał bułki z filuternie odstającymi na boki falbankami sałaty.
- A, niczego sobie - pan Miecio nie był skory do przyposiłkowej rozmowy - zwyczajnie, z żoną się wczoraj pokłóciliśmy.
- I czym ty się chłopie przejmujesz? - pan Władek udał zdziwionego albo też był nim naprawdę.
- Tak w ogóle, to niczym. Tylko, że my ostatnio coraz częściej się między sobą przemawiamy.
Zapadło milczenie urozmaicane jedynie nowymi gryzami i łykiem herbaty z plastikowego kubka.
- Ja tam nie narzekam - pan Władek zrobił mądrą minę - I w ogóle to sobie myślę, że tak już jest i ko-niec! Jak się kosą o kamień zahaczy, to iskry zawsze polecą, nie ma siły!
- Dobrze ci mówić - pan Miecio nie dał się tak ła-two pocieszyć - Ale sam dobrze wiesz na pewno, że jak się dwie strony o coś spierają, to czyjaś racja musi być.
- Gadanie - pan Władek z trudem przełknął kolej-ny kęs - u nas to jest tak, że ja powiem swoje, żona powie swoje, dzień albo dwa nie poodzywamy się do siebie, a potem i tak jest wszystko po staremu.
- A u nas to jest tak, że któreś musi wygrać. To znaczy,... właściwie to ja zawsze wygrywam.
- Wczoraj też wygrałeś?
- A jakże. Wygrałem. Na koniec, to żona do mnie na kolanach przyszła - pan Mieciu trochę się rozpro-mienił.
- Na kolanach? I co ci powiedziała?
- No więc kiedy już klęczała, to powiedziała do mnie „wy- łaź spod łóżka, ty tchórzu!”.
Jesteśmy tchórzami. W dyskusji boimy się za-brać głos. Przed kościołem czy krzyżem żegnamy się ukradkiem, by nikt nie widział. Kiedy kogoś biją bierzemy nogi za pas. Jezus nas nie ośmie-sza, nie gani, nie potępia, nie każe wychodzić spod łóżka. On nam zwyczajnie życzy odwagi.
21 czerwca - Sobota, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 6,24-34:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.
Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?
Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?
A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie o wiele pewniej was, małej wiary?
Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkie potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.
Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Przyszło zdrożonemu turyście nocować w gościnnym klasztorze. Rano nie krył swojego zdziwienia z powodu skromności wyposażenia swej celi:
- Gdzież są wasze meble i sprzęty? – zapytał braci przy śniadaniu.
- A gdzież są pańskie? – odpowiedział pytaniem na pytanie jeden z mnichów.
- Zaraz, zaraz, ale ja tu jestem tylko przejazdem! – tłumaczył się turysta.
- My również – odpowiedział z uśmiechem zakonnik.
Już nie dziwimy się nawet, ale wręcz oburzamy na Jezusa, że każe nam się zupełnie nie troszczyć o jedzenie i ubranie. W naszym klimacie? W naszych czasach? Tymczasem Jezus nie wzywa do głodu i chłodu, ale do umiarkowaniu w trosce, do rozsądku, który wciąż przypomina, gdzie jest nasza ojczyzna.
Skarć mego anioła stróża, Panie. Niech częściej przypomina mi – kiedy jestem w sklepie, w salonie samochodowym, kiedy patrzę na domy i ubrania bogatych – niech przypomina mi, że nagi wyszedłem z łona ziemi, i nagi doń powrócę.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.
Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?
Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?
A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie o wiele pewniej was, małej wiary?
Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkie potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.
Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Przyszło zdrożonemu turyście nocować w gościnnym klasztorze. Rano nie krył swojego zdziwienia z powodu skromności wyposażenia swej celi:
- Gdzież są wasze meble i sprzęty? – zapytał braci przy śniadaniu.
- A gdzież są pańskie? – odpowiedział pytaniem na pytanie jeden z mnichów.
- Zaraz, zaraz, ale ja tu jestem tylko przejazdem! – tłumaczył się turysta.
- My również – odpowiedział z uśmiechem zakonnik.
Już nie dziwimy się nawet, ale wręcz oburzamy na Jezusa, że każe nam się zupełnie nie troszczyć o jedzenie i ubranie. W naszym klimacie? W naszych czasach? Tymczasem Jezus nie wzywa do głodu i chłodu, ale do umiarkowaniu w trosce, do rozsądku, który wciąż przypomina, gdzie jest nasza ojczyzna.
Skarć mego anioła stróża, Panie. Niech częściej przypomina mi – kiedy jestem w sklepie, w salonie samochodowym, kiedy patrzę na domy i ubrania bogatych – niech przypomina mi, że nagi wyszedłem z łona ziemi, i nagi doń powrócę.
20 czerwca - Piątek, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 6,19-23:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza mszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Umarł bogacz. Ocknął się przy stole, jakby w jakiejś restauracji. Przejrzał leżącą na wyciągnięcie ręki.
- Tanio tu u was! – zagadnął nakrywającego białym obrusem sąsiedni stół anioła.
- Tanio. – przytaknął anioł. – Wszystko po złotówce: przystawka, i zupa i drugie danie, i deser. A cały obiad też kosztuje w sumie złotówkę. Tak dziwnie tu kalkulujemy.
- No, to będzie mi się tu u was nieźle powodziło – ucieszył się bogacz.
- Zaraz, zaraz – anioł popatrzył nań przenikliwie. – Ale chyba wiesz, że tutaj nie liczą się te pieniądze, które zgromadziłeś, ale jedynie te, które rozdałeś?
Bogacz z trwogą zaczął obmacywać kieszenie. W jednej znalazł jedyne pięćdziesiąt groszy. A przez chwilę wydawało mu się, że trafił do nieba…
W niebie rosną góry skarbów z tego, co człowiek rozdaje na ziemi. Ile tego trzeba rozdać? Żeby wystarczyło na wieczność, a więc jak najwięcej. Najbezpieczniej – po prostu wszystko. Mówi się, że piekło od nieba wcale się tak bardzo nie różni. No właśnie, może nawet wcale. I tu i tu będzie wszystko po złotówce. A piekło będzie dla tych, którzy w kieszeni już na zawsze będą mieś zaledwie pięćdziesiąt groszy. Bo więcej im było szkoda rozdać.
Postaw przy mnie, Panie, anioła z chusteczką, by ocierał mi łzy – zawsze wtedy, kiedy będzie mi żal coś dać, czymś się podzielić, coś pożyczyć.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza mszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Umarł bogacz. Ocknął się przy stole, jakby w jakiejś restauracji. Przejrzał leżącą na wyciągnięcie ręki.
- Tanio tu u was! – zagadnął nakrywającego białym obrusem sąsiedni stół anioła.
- Tanio. – przytaknął anioł. – Wszystko po złotówce: przystawka, i zupa i drugie danie, i deser. A cały obiad też kosztuje w sumie złotówkę. Tak dziwnie tu kalkulujemy.
- No, to będzie mi się tu u was nieźle powodziło – ucieszył się bogacz.
- Zaraz, zaraz – anioł popatrzył nań przenikliwie. – Ale chyba wiesz, że tutaj nie liczą się te pieniądze, które zgromadziłeś, ale jedynie te, które rozdałeś?
Bogacz z trwogą zaczął obmacywać kieszenie. W jednej znalazł jedyne pięćdziesiąt groszy. A przez chwilę wydawało mu się, że trafił do nieba…
W niebie rosną góry skarbów z tego, co człowiek rozdaje na ziemi. Ile tego trzeba rozdać? Żeby wystarczyło na wieczność, a więc jak najwięcej. Najbezpieczniej – po prostu wszystko. Mówi się, że piekło od nieba wcale się tak bardzo nie różni. No właśnie, może nawet wcale. I tu i tu będzie wszystko po złotówce. A piekło będzie dla tych, którzy w kieszeni już na zawsze będą mieś zaledwie pięćdziesiąt groszy. Bo więcej im było szkoda rozdać.
Postaw przy mnie, Panie, anioła z chusteczką, by ocierał mi łzy – zawsze wtedy, kiedy będzie mi żal coś dać, czymś się podzielić, coś pożyczyć.
19 czerwca - Czwartek, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 6,7-15:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Na modlitwie nie Bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłucham. Nie bądźcie podobni do nich. Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie:
Ojcze nasz, któryś jest w niebie: święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zbaw ode złego.
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Przybyły do Sparty obcy poseł dziwił się wielce, że wokół miasta nie widać nigdzie murów obronnych.
- Przyjdź tu znów jutro, a pokaże ci nasze mury obronne – obiecał mu król.
Kiedy poseł ów zjawił się nazajutrz, władca postawił go w oknie i wskazał na zamkowe przedpole, gdzie zwartych szeregach stało dziesięć tysięcy zbrojnych mężów.
- Oto są mury obronne Sparty – powiedział król. – A każdy z nich jest jak jedna, solidna cegła…
Jezus uczy nas dzisiaj zwięzłości na modlitwie. To tak, jakby chciał nam powiedzieć, byśmy uczynili z niej mur obronny. Mur obronny, a nie barykadę. A jaka to różnica? Taka, że na barykadę wrzuca się byle jak i byle co, byle było to dużo w sporej ilości. A mur buduje się solidnie, cegła po cegle.
Panie, kiedy się modlę, postaw przy mnie anioła. Niech pomoże mi kształtne słowa spajać zaprawą wiary i miłości, niech z mojej modlitwy, nawet tej najbardziej spontanicznej, czyni dar uporządkowany i miły Bogu, budowlę, nie bezładne i bezwartościowe usypisko.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Na modlitwie nie Bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłucham. Nie bądźcie podobni do nich. Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie:
Ojcze nasz, któryś jest w niebie: święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zbaw ode złego.
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Przybyły do Sparty obcy poseł dziwił się wielce, że wokół miasta nie widać nigdzie murów obronnych.
- Przyjdź tu znów jutro, a pokaże ci nasze mury obronne – obiecał mu król.
Kiedy poseł ów zjawił się nazajutrz, władca postawił go w oknie i wskazał na zamkowe przedpole, gdzie zwartych szeregach stało dziesięć tysięcy zbrojnych mężów.
- Oto są mury obronne Sparty – powiedział król. – A każdy z nich jest jak jedna, solidna cegła…
Jezus uczy nas dzisiaj zwięzłości na modlitwie. To tak, jakby chciał nam powiedzieć, byśmy uczynili z niej mur obronny. Mur obronny, a nie barykadę. A jaka to różnica? Taka, że na barykadę wrzuca się byle jak i byle co, byle było to dużo w sporej ilości. A mur buduje się solidnie, cegła po cegle.
Panie, kiedy się modlę, postaw przy mnie anioła. Niech pomoże mi kształtne słowa spajać zaprawą wiary i miłości, niech z mojej modlitwy, nawet tej najbardziej spontanicznej, czyni dar uporządkowany i miły Bogu, budowlę, nie bezładne i bezwartościowe usypisko.
18 czerwca - Środa, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 6,1-6.16-18:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Bambus był najdorodniejszym drzewem w całym ogrodzie i za wszelką cenę pragnął przypodobać się swemu panu. Ten stanął przed bambusem pewnego dni i zapytał:
- Czy chcesz sprawić mi radość?
- O, tak, panie.
- Muszę cię w takim razie ściąć!
- O, nie, panie…
- Oberwać wszystkie liście i przepołowić wzdłuż cały pień.
- Czyń, co zechcesz, panie.
Pan zrobił, jak powiedział: ściął bambus, oberwał liście, przepołowił pień, połówki, oczyszczone w środku, ułożył jedna za drugą – od strumienia, aż po połać suchej dotąd ziemi, na której, dzięki rynnie z bambusa, wyrósł nowy ogród, sprawiający radość swemu panu.
Trzeba najpierw się umniejszyć, trzeba dać się ściąć, pozbawić ozdób i przywilejów, pozwolić się przepołowić, złamać i oczyścić w środku. Dopiero wtedy można zacząć naprawdę służyć.
Panie, muszę się przyznać, że zazdroszczę aniołom: też chciałbym służyć innym, samemu pozostając niewidzialnym. Wtedy lepiej podobałbym się tobie.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Bambus był najdorodniejszym drzewem w całym ogrodzie i za wszelką cenę pragnął przypodobać się swemu panu. Ten stanął przed bambusem pewnego dni i zapytał:
- Czy chcesz sprawić mi radość?
- O, tak, panie.
- Muszę cię w takim razie ściąć!
- O, nie, panie…
- Oberwać wszystkie liście i przepołowić wzdłuż cały pień.
- Czyń, co zechcesz, panie.
Pan zrobił, jak powiedział: ściął bambus, oberwał liście, przepołowił pień, połówki, oczyszczone w środku, ułożył jedna za drugą – od strumienia, aż po połać suchej dotąd ziemi, na której, dzięki rynnie z bambusa, wyrósł nowy ogród, sprawiający radość swemu panu.
Trzeba najpierw się umniejszyć, trzeba dać się ściąć, pozbawić ozdób i przywilejów, pozwolić się przepołowić, złamać i oczyścić w środku. Dopiero wtedy można zacząć naprawdę służyć.
Panie, muszę się przyznać, że zazdroszczę aniołom: też chciałbym służyć innym, samemu pozostając niewidzialnym. Wtedy lepiej podobałbym się tobie.
17 czerwca - Wtorek, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,43-48:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Będziesz miłował swego bliźniego», a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak, będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kapelana wezwano do łoża konającego króla celem uczynienia dyspozycji na ostatnią drogę. Pomagając zacnemu śmiertelnikowi w spowiedzi ksiądz zapytał:
- Czy wasza wysokość przebaczył już z serca swoim wrogom?
Król uniósł się nieco na posłaniu, spojrzał w oczy kapelana, uśmiechnął się blado i wyschniętymi wargami wyszeptał:
- Nie mam wrogów.
- Wasza wysokość raczył ich wszystkich pokonać?
- Nie. Wszystkich uczyniłem moimi przyjaciółmi.
Na czym właściwie polega miłość nieprzyjaciela: na uścisku dłoni, poklepaniu po plecach, jakimś nieszczerym zapewnieniu, że jest okej, że nic się nie stało? Na mówieniu dzień dobry, wspólnej kawie czy posiłku? Nie. Miłować wrogów oznacza: uczynić ich przyjaciółmi. W przeciwnym wypadku mamy do czynienia tylko z pozorami miłości.
Miłosierny Panie, poślij mi anioła, który do słów mojej modlitwy „jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” przypomni mi dołożyć jeszcze twoją prośbę z krzyża: „odpuść im, bonie wiedzą, co czynią”.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Będziesz miłował swego bliźniego», a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak, będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kapelana wezwano do łoża konającego króla celem uczynienia dyspozycji na ostatnią drogę. Pomagając zacnemu śmiertelnikowi w spowiedzi ksiądz zapytał:
- Czy wasza wysokość przebaczył już z serca swoim wrogom?
Król uniósł się nieco na posłaniu, spojrzał w oczy kapelana, uśmiechnął się blado i wyschniętymi wargami wyszeptał:
- Nie mam wrogów.
- Wasza wysokość raczył ich wszystkich pokonać?
- Nie. Wszystkich uczyniłem moimi przyjaciółmi.
Na czym właściwie polega miłość nieprzyjaciela: na uścisku dłoni, poklepaniu po plecach, jakimś nieszczerym zapewnieniu, że jest okej, że nic się nie stało? Na mówieniu dzień dobry, wspólnej kawie czy posiłku? Nie. Miłować wrogów oznacza: uczynić ich przyjaciółmi. W przeciwnym wypadku mamy do czynienia tylko z pozorami miłości.
Miłosierny Panie, poślij mi anioła, który do słów mojej modlitwy „jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” przypomni mi dołożyć jeszcze twoją prośbę z krzyża: „odpuść im, bonie wiedzą, co czynią”.
16 czerwca - Poniedziałek, 11. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,38-42:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Oko za oko i ząb za ząb». A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Doktor bezradnie rozłożył ręce:
- Mam złe wieści. Pies, który panią pogryzł był chory na wściekliznę. Pani też grozi ta choroba. I chociaż zrobimy wszystko, co w naszej mocy, musi pani być przygotowana nawet na najgorsze. Przyniosłem papier i coś do pisania. Proszę sporządzić testament.
Kiedy po godzinie doktor zajrzał znów do tej Sali, pacjentka wciąż siedziała zgięta nad kartką papieru z długopisem w ręku.
- Długi pani pisze ten testament.
- To nie testament – odpowiedziała kobieta. – To lista tych, których sama mam zamiar pogryźć przed śmiercią.
Oko za oko, ząb za ząb – jest w tej regule miejsce jedynie na czystą sprawiedliwość, bez cienia miłosierdzia, bez przebaczenia. Jezus uczy inaczej: nie BIERZ odwetu, lecz DAJ łaskawość.
Postaw, Panie, przy mnie anioła przebaczenia, anioła dobrej pamięci – takiej, co jest jak miłość, bo nie pamięta złego.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Oko za oko i ząb za ząb». A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Doktor bezradnie rozłożył ręce:
- Mam złe wieści. Pies, który panią pogryzł był chory na wściekliznę. Pani też grozi ta choroba. I chociaż zrobimy wszystko, co w naszej mocy, musi pani być przygotowana nawet na najgorsze. Przyniosłem papier i coś do pisania. Proszę sporządzić testament.
Kiedy po godzinie doktor zajrzał znów do tej Sali, pacjentka wciąż siedziała zgięta nad kartką papieru z długopisem w ręku.
- Długi pani pisze ten testament.
- To nie testament – odpowiedziała kobieta. – To lista tych, których sama mam zamiar pogryźć przed śmiercią.
Oko za oko, ząb za ząb – jest w tej regule miejsce jedynie na czystą sprawiedliwość, bez cienia miłosierdzia, bez przebaczenia. Jezus uczy inaczej: nie BIERZ odwetu, lecz DAJ łaskawość.
Postaw, Panie, przy mnie anioła przebaczenia, anioła dobrej pamięci – takiej, co jest jak miłość, bo nie pamięta złego.
15 czerwca - 11 Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,36-10,8:
Jezus widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad du-chami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».
PRZEMYŚL TO SOBIE:
NAJPIERW - ZROZUMIEĆ
Działo się to w zamierzchłych czasach. Panował naonczas zwyczaj, iż biskup, który czuł się już podeszłym w latach, sam miał naznaczyć swego następcę: godnego kandydata do mitry, pastorału i urzędu dobrego pasterza.
Linus na taką kolej rzeczy zabezpieczył się już dawno. Spośród prezbiterów swojej diecezji wybrał trzech najbystrzejszych i najbardziej pobożnych zarazem. Od czterech lat niemal na krok nie odstępowali swojego pasterza, wsłuchując się w naukę jego mądrości, przypatrując się, jak rozstrzyga spory, godzi zwaśnionych, nawraca heretyków, umacnia braci w wierze. Linus rozmiłował ich w księgach i w modlitwach, uspokajał kiedy nadto afektowali się jakąś sprawą, strofował, gdy ich mowy były zbyt światowe, uczył. Lecz kiedy poczuł gwałtowny sił ubytek, uznał, iż nadszedł czas, by następcę oznaczyć.
- Tylko którego z nich trzech? – pytał samego siebie w bezsenne noce. – Wszyscy jednako głębokiego ducha i mądrości nieskąpej. Więc którego z nich trzech?
Bezsenne noce znać nie tylko frasunek przynoszą, ale i rozwiązanie życiowych łamigłówek, skoro Linus pewnego ranka wszystkich trzech naraz wezwał do siebie.
- Oto nadszedł dzień, bym spośród was wybrał jedne-go, któremu przekażę następstwo na biskupim stolcu – oznajmił krótko.
Kandydaci zaczęli się sobie przyglądać, jeden popra-wił grzywkę niesfornie opadającą na oczy, drugi wygładził brzeg szaty. Linus to dostrzegł.
- Nie o wygląd idzie, bracia. Ale... Oto macie zadanie do wypełnienia. Kazałem sprowadzić do biskupiego pałacu męża skądinąd znamienitego – Hiacynta – który w pogaństwie od urodzenia trwa i wiary naszej się strzeże. Każdy z was na osobności ma z nim porozmawiać, a o tym do czego doszedł w rozmowie mnie powiadomić.
Minęło pół dnia. Kandydaci na biskupstwo stanęli przed obliczem Linusa.
- Po pół godzinie rozmowy brakło mu argumentów – pochwalił się pierwszy.
- Po godzinie sporu poczerwieniał jak burak, zasapał się i spocił – dumnie wypiął pierś drugi. – W końcu przy-znał, że moje argumenty są nie do odparcia.
- Ja rozprawiałem z nim trzy godziny – westchnął trze-ci. – Nie nawróciłem tego człowieka. Ale chyba go zrozumiałem.
Temu ostatniemu, bez słowa i bez cienia wątpliwości, Linus włożył na palec swój biskupi pierścień z relikwią.
To znamienne, iż Jezus nakazuje Apostołom nie tylko głosić Ewangelię, ale i uzdrawiać, oczyszczać, wskrzeszać. Zrozumienie, współczucie i pomoc – to warunki owocnego apostolstwa.
Jezus widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad du-chami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».
PRZEMYŚL TO SOBIE:
NAJPIERW - ZROZUMIEĆ
Działo się to w zamierzchłych czasach. Panował naonczas zwyczaj, iż biskup, który czuł się już podeszłym w latach, sam miał naznaczyć swego następcę: godnego kandydata do mitry, pastorału i urzędu dobrego pasterza.
Linus na taką kolej rzeczy zabezpieczył się już dawno. Spośród prezbiterów swojej diecezji wybrał trzech najbystrzejszych i najbardziej pobożnych zarazem. Od czterech lat niemal na krok nie odstępowali swojego pasterza, wsłuchując się w naukę jego mądrości, przypatrując się, jak rozstrzyga spory, godzi zwaśnionych, nawraca heretyków, umacnia braci w wierze. Linus rozmiłował ich w księgach i w modlitwach, uspokajał kiedy nadto afektowali się jakąś sprawą, strofował, gdy ich mowy były zbyt światowe, uczył. Lecz kiedy poczuł gwałtowny sił ubytek, uznał, iż nadszedł czas, by następcę oznaczyć.
- Tylko którego z nich trzech? – pytał samego siebie w bezsenne noce. – Wszyscy jednako głębokiego ducha i mądrości nieskąpej. Więc którego z nich trzech?
Bezsenne noce znać nie tylko frasunek przynoszą, ale i rozwiązanie życiowych łamigłówek, skoro Linus pewnego ranka wszystkich trzech naraz wezwał do siebie.
- Oto nadszedł dzień, bym spośród was wybrał jedne-go, któremu przekażę następstwo na biskupim stolcu – oznajmił krótko.
Kandydaci zaczęli się sobie przyglądać, jeden popra-wił grzywkę niesfornie opadającą na oczy, drugi wygładził brzeg szaty. Linus to dostrzegł.
- Nie o wygląd idzie, bracia. Ale... Oto macie zadanie do wypełnienia. Kazałem sprowadzić do biskupiego pałacu męża skądinąd znamienitego – Hiacynta – który w pogaństwie od urodzenia trwa i wiary naszej się strzeże. Każdy z was na osobności ma z nim porozmawiać, a o tym do czego doszedł w rozmowie mnie powiadomić.
Minęło pół dnia. Kandydaci na biskupstwo stanęli przed obliczem Linusa.
- Po pół godzinie rozmowy brakło mu argumentów – pochwalił się pierwszy.
- Po godzinie sporu poczerwieniał jak burak, zasapał się i spocił – dumnie wypiął pierś drugi. – W końcu przy-znał, że moje argumenty są nie do odparcia.
- Ja rozprawiałem z nim trzy godziny – westchnął trze-ci. – Nie nawróciłem tego człowieka. Ale chyba go zrozumiałem.
Temu ostatniemu, bez słowa i bez cienia wątpliwości, Linus włożył na palec swój biskupi pierścień z relikwią.
To znamienne, iż Jezus nakazuje Apostołom nie tylko głosić Ewangelię, ale i uzdrawiać, oczyszczać, wskrzeszać. Zrozumienie, współczucie i pomoc – to warunki owocnego apostolstwa.
14 czerwca - Sobota, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,33-37:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie będziesz fałszywie przysięgał», «lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi». A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym.
Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Na kolację, po służbie, pierwszy oficer wypił nieco za dużo rumu. Kapitan wpisał do dziennika rejsu:
- Dziś pierwszy oficer był pijany.
- Niech pan to wymaże – prosił nazajutrz oficer kapitana. – Armator pomyśli ze po pijanemu pełniłem służbę, a ja, owszem, wypiłem sporo, ale już po zdaniu obowiązków.
- Nie będziemy się zagłębiać w szczegóły. Liczą się fakty – odpowiedział kapitan i zapisu nie usunął.
Wobec tego następnego dnia pierwszy oficer zapisał w dzienniku rejsu:
- Dzisiaj kapitan był trzeźwy.
- Proszę anulować ten zapis! – domagał się kapitan. – Armator pomyśli, że w pozostałe dni byłem pijany, a to nieprawda.
- Nie będziemy się zagłębiać w szczegóły. Liczą się fakty – odpowiedział pierwszy oficer i zapis pozostawił.
Jezus wzywa: niech wasza mowa będzie tak – tak, nie – nie. Jezus wzywa do głoszenia prawdy, całej prawdy. Jezus wzywa, by słowa zgadzały się z faktami. Nie tak w ogóle. Ale w drobiazgach, w szczegółach także.
Zanim coś powiesz, nawet coś drobnego, nieważnego, zapytaj swojego anioła, czy to prawda, czy to potrzebne i po co w ogóle to mówić.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie będziesz fałszywie przysięgał», «lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi». A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym.
Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Na kolację, po służbie, pierwszy oficer wypił nieco za dużo rumu. Kapitan wpisał do dziennika rejsu:
- Dziś pierwszy oficer był pijany.
- Niech pan to wymaże – prosił nazajutrz oficer kapitana. – Armator pomyśli ze po pijanemu pełniłem służbę, a ja, owszem, wypiłem sporo, ale już po zdaniu obowiązków.
- Nie będziemy się zagłębiać w szczegóły. Liczą się fakty – odpowiedział kapitan i zapisu nie usunął.
Wobec tego następnego dnia pierwszy oficer zapisał w dzienniku rejsu:
- Dzisiaj kapitan był trzeźwy.
- Proszę anulować ten zapis! – domagał się kapitan. – Armator pomyśli, że w pozostałe dni byłem pijany, a to nieprawda.
- Nie będziemy się zagłębiać w szczegóły. Liczą się fakty – odpowiedział pierwszy oficer i zapis pozostawił.
Jezus wzywa: niech wasza mowa będzie tak – tak, nie – nie. Jezus wzywa do głoszenia prawdy, całej prawdy. Jezus wzywa, by słowa zgadzały się z faktami. Nie tak w ogóle. Ale w drobiazgach, w szczegółach także.
Zanim coś powiesz, nawet coś drobnego, nieważnego, zapytaj swojego anioła, czy to prawda, czy to potrzebne i po co w ogóle to mówić.
13 czerwca - Piątek, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,27-32:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Nie cudzołóż». A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa.
Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wy-łup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła.
Powiedziano też: «Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy». A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę, poza wypadkiem nierządu, naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Ksiądz proboszcz usłyszał przypadkowo straszliwie przeklinającego parafianina. W najbliższa niedzielę powiedział więc ostre kazanie o przeklinaniu. Po Mszy przyszedł do zakrystii jakiś mężczyzna:
- Wiem, że mnie dotyczyło księdza kazanie. Postaram się poprawić.
Za chwilę przyszedł kolejny:
- To o mnie ksiądz mówił dziś na kazaniu. Mógł mi to ksiądz powiedzieć w cztery oczy, a nie zaraz z ambony.
Przyszedł wreszcie ten, którego proboszcz słyszał przeklinającego. Przyszedł i powiedział:
- Ale IM ksiądz dzisiaj dołożył!
Kiedy słuchasz Jezusa, przestrzegającego przed cudzołóstwem, też tak myślisz: ale im, Panie, dołożyłeś. I kiedy Jezus mówi innych grzechach i grzesznikach – też. A tymczasem, choćbyś był innego zdania, kiedy Jezus mówi o grzechu i grzeszniku, zawsze mówi o tobie.
Mój aniele, pozwól mi zrozumieć, że myśli przekształcają się w słowa, słowa – w czyny, czyny – w nawyki, nawyki – w charakter, a charakter – w moje wieczne zbawienie lub potępienie.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Słyszeliście, że powiedziano: «Nie cudzołóż». A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa.
Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wy-łup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła.
Powiedziano też: «Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy». A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę, poza wypadkiem nierządu, naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Ksiądz proboszcz usłyszał przypadkowo straszliwie przeklinającego parafianina. W najbliższa niedzielę powiedział więc ostre kazanie o przeklinaniu. Po Mszy przyszedł do zakrystii jakiś mężczyzna:
- Wiem, że mnie dotyczyło księdza kazanie. Postaram się poprawić.
Za chwilę przyszedł kolejny:
- To o mnie ksiądz mówił dziś na kazaniu. Mógł mi to ksiądz powiedzieć w cztery oczy, a nie zaraz z ambony.
Przyszedł wreszcie ten, którego proboszcz słyszał przeklinającego. Przyszedł i powiedział:
- Ale IM ksiądz dzisiaj dołożył!
Kiedy słuchasz Jezusa, przestrzegającego przed cudzołóstwem, też tak myślisz: ale im, Panie, dołożyłeś. I kiedy Jezus mówi innych grzechach i grzesznikach – też. A tymczasem, choćbyś był innego zdania, kiedy Jezus mówi o grzechu i grzeszniku, zawsze mówi o tobie.
Mój aniele, pozwól mi zrozumieć, że myśli przekształcają się w słowa, słowa – w czyny, czyny – w nawyki, nawyki – w charakter, a charakter – w moje wieczne zbawienie lub potępienie.
12 czerwca - Czwartek, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,20-26:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj»; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu «Raka», podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego.
Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj.
Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Nawrócił się ktoś, wytrzeźwiał, zuczciwiał, wyspowiadał. Zaczął się nawet z tym obnosić. Po miesiącu ktoś go zapytał:
- Co dobrego zrobiłeś dla Jezusa?
- Jeszcze nic. Kilka tygodni temu przeżyłem nawrócenie i dopiero uczę się żyć po Bożemu.
- Kilka tygodni temu? A kiedy zapalasz świecę, czyż czekasz, aż nauczy się świecić, czy też od razu oczekujesz od nie blasku?
Idź i pojednaj się z bratem – mówi Jezus. Nie potem, nie po złożeniu daru, ale najpierw, natychmiast! Od zaraz! Miłość bliźniego jest ponad czasem.
Niech Boży anioł, który uwija się wokół ciebie, przypomina ci ciągle, że albo kocha się od zaraz, albo nie kocha się wcale.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj»; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu «Raka», podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego.
Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj.
Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Nawrócił się ktoś, wytrzeźwiał, zuczciwiał, wyspowiadał. Zaczął się nawet z tym obnosić. Po miesiącu ktoś go zapytał:
- Co dobrego zrobiłeś dla Jezusa?
- Jeszcze nic. Kilka tygodni temu przeżyłem nawrócenie i dopiero uczę się żyć po Bożemu.
- Kilka tygodni temu? A kiedy zapalasz świecę, czyż czekasz, aż nauczy się świecić, czy też od razu oczekujesz od nie blasku?
Idź i pojednaj się z bratem – mówi Jezus. Nie potem, nie po złożeniu daru, ale najpierw, natychmiast! Od zaraz! Miłość bliźniego jest ponad czasem.
Niech Boży anioł, który uwija się wokół ciebie, przypomina ci ciągle, że albo kocha się od zaraz, albo nie kocha się wcale.
11 czerwca - Środa, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,17-19:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.
Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Na pchlim targu pewien mężczyzna kupił wiekowy zegar w dobrym stanie i na chodzie. Przyniósł go do domu. Żona zachwycona nabytkiem wyczyściła zegar i postawiła go na kominku. Zegar przestał jednak chodzić. Dopiero po dokładnych oględzinach okazało się, że ciężarek wagi leży obok.
- Zdjęłam go – zaczęła tłumaczyć żona – bo żal mi się go zrobiło, że taki stary i jeszcze dźwiga obciążnik.
- Niestety, bez niego nie potrafi odmierzać czasu.
Jezus nie przyszedł znieść Prawa. Owszem, ma ono swoją wagę, lecz nie jako ciężar, lecz obciążnik – pobudza człowieka do działania, do zbawienia.
Mój aniele, nakręć mnie znów do dobrego, jak stary zegar, kiedy zacznę narzekać, że mi ciężko i utyskiwać, że mi się nie chce.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.
Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Na pchlim targu pewien mężczyzna kupił wiekowy zegar w dobrym stanie i na chodzie. Przyniósł go do domu. Żona zachwycona nabytkiem wyczyściła zegar i postawiła go na kominku. Zegar przestał jednak chodzić. Dopiero po dokładnych oględzinach okazało się, że ciężarek wagi leży obok.
- Zdjęłam go – zaczęła tłumaczyć żona – bo żal mi się go zrobiło, że taki stary i jeszcze dźwiga obciążnik.
- Niestety, bez niego nie potrafi odmierzać czasu.
Jezus nie przyszedł znieść Prawa. Owszem, ma ono swoją wagę, lecz nie jako ciężar, lecz obciążnik – pobudza człowieka do działania, do zbawienia.
Mój aniele, nakręć mnie znów do dobrego, jak stary zegar, kiedy zacznę narzekać, że mi ciężko i utyskiwać, że mi się nie chce.
10 czerwca - Wtorek, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,13-16:
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.
Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu.
Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żołnierze śmiali się z kolegi, że co wieczór, nim położy się spać, klęka na modlitwę przy swojej pryczy. Dokuczali mu. Drwili. Pewnego wieczoru jeden z kolegów rzucił w modlącego się ubłoconymi buciorami. Następnego ranka znalazł je przy swoim łóżku wyczyszczone na wysoki połysk. Wieczorem już do modlitwy uklękli już we dwójkę.
Tyle właśnie znaczy, być światłem świata i solą ziemi. Bo sól ziemi i światło świata nie stoją na cokole, ale czyszczą buty, którymi ktoś w nie rzuca. I powalają na kolana.
Aniele stojący przy mnie, wyczyść mnie, wyszoruj, zeskrob ze mnie skorupę pychy i próżności. Niechże wreszcie zabłysnę światłem i zasmakuję solą.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.
Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu.
Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Żołnierze śmiali się z kolegi, że co wieczór, nim położy się spać, klęka na modlitwę przy swojej pryczy. Dokuczali mu. Drwili. Pewnego wieczoru jeden z kolegów rzucił w modlącego się ubłoconymi buciorami. Następnego ranka znalazł je przy swoim łóżku wyczyszczone na wysoki połysk. Wieczorem już do modlitwy uklękli już we dwójkę.
Tyle właśnie znaczy, być światłem świata i solą ziemi. Bo sól ziemi i światło świata nie stoją na cokole, ale czyszczą buty, którymi ktoś w nie rzuca. I powalają na kolana.
Aniele stojący przy mnie, wyczyść mnie, wyszoruj, zeskrob ze mnie skorupę pychy i próżności. Niechże wreszcie zabłysnę światłem i zasmakuję solą.
9 czerwca - Poniedziałek, 10. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 5,1-12:
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:
„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do księdza proboszcza przyszedł niebiednie wyglądający dojrzały mężczyzna.
- Chciałbym wybrać i wykupić miejsce na cmentarzu, gdzie kiedyś spocznę – poprosił.
Poszli na cmentarz. Mężczyzna znalazł miejsce, gdzie wkrótce miał stanąć solidny grobowiec.
- Ma pan już miejsce, gdzie spocznie pańskie ciało – powiedział na koniec ksiądz proboszcz. – A czy znalazł pan już także miejsce spoczynku swojej duszy?
Mężczyzna zatrzymał się zaskoczony. Nerwowo przełknął ślinę.
- Jest ksiądz pierwszym, który mnie o to pyta. Prawdę mówiąc nigdy o tym nie myślałem.
Tak zaczęło się jego nawrócenie.
Błogosławieństwa, które rozpoczynają Jezusowe kazanie na górze, to nie tylko nowe drogowskazy. Są one także jakby opisem miejsc, gdzie spoczną duszę tych, którzy według nich żyć będą.
Kiedy ty pytasz: gdzie będę pracował, mieszkał, spał, jadł - niech dobry anioł pyta pobudza cię do troski o miejsce twojego wiecznego spoczynku. Wiecznego, nie chwilowego.
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:
„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Do księdza proboszcza przyszedł niebiednie wyglądający dojrzały mężczyzna.
- Chciałbym wybrać i wykupić miejsce na cmentarzu, gdzie kiedyś spocznę – poprosił.
Poszli na cmentarz. Mężczyzna znalazł miejsce, gdzie wkrótce miał stanąć solidny grobowiec.
- Ma pan już miejsce, gdzie spocznie pańskie ciało – powiedział na koniec ksiądz proboszcz. – A czy znalazł pan już także miejsce spoczynku swojej duszy?
Mężczyzna zatrzymał się zaskoczony. Nerwowo przełknął ślinę.
- Jest ksiądz pierwszym, który mnie o to pyta. Prawdę mówiąc nigdy o tym nie myślałem.
Tak zaczęło się jego nawrócenie.
Błogosławieństwa, które rozpoczynają Jezusowe kazanie na górze, to nie tylko nowe drogowskazy. Są one także jakby opisem miejsc, gdzie spoczną duszę tych, którzy według nich żyć będą.
Kiedy ty pytasz: gdzie będę pracował, mieszkał, spał, jadł - niech dobry anioł pyta pobudza cię do troski o miejsce twojego wiecznego spoczynku. Wiecznego, nie chwilowego.
8 czerwca - 10 Niedziela Zwykła
DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 9,9-13:
Gdy Jezus wychodził z Kafarnaum, ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za sto-łem, przyszło wielu celników i grzeszni-ków i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznika-mi?» On, usłyszawszy to, rzekł: «Nie po-trzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: "Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary". Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
PRZEMYŚL TO SOBIE:
LUBIĄ SIĘ CZEPIAĆ
Zbliżał się czas wizytacji kanonicznej. Ksiądz Mateusz wyruszył więc do miasta, by z księdzem dziekanem omówić klika spraw z nią związanych. Zostawił samochód na parkingu przed farą. Miał jeszcze pół godziny do umówionego spotkania.
- Przejdę się – pomyślał. – Może coś kupię. Czajnik by się nowy przydał. Stary tak już kamieniem za-szedł, że nim się woda na herbatę zagotuje, człowiek może skonać z pragnienia.
Minął kiosk obwieszony kolorowymi czasopisma-mi, sklep zielarski. W sąsiedztwie były jeszcze piekarnia i zakład fryzjerski. Sklep ze sprzętem gospodarskim znajdował się przy głównej ulicy, tuż za parkiem miejskim. Proboszcz skręcił w asfaltową alejkę. Na kamiennej ławeczce siedziały dwie staruszki, na następnej dziewczyna z książką i kobieta z dzieckiem w wózku.
- Fontannę uruchomili – zdziwił się ksiądz Mateusz. – No tak. W końcu to już przecież stolica powiatu.
Dopiero teraz dotarł doń ogrom zmian – oczywiście na lepsze – które stały się udziałem miasta, od-kąd je ostatni raz widział, kiedyś tam w środku zimy: świeżo odmalowane kosze na śmieci, pobielone krawężniki na brzegu klombów, tabliczki z napisem: nie deptać trawników. Oczarowany nowością ksiądz Mateusz omal nie zderzył się z wyrosłymi nagle jak spod ziemi funkcjonariuszami straży miejskiej.
- Przepraszam, proszę księdza, że zwracam uwagę, ale przy wejściu do parku znajduje się tablica z regulaminem, w którym wyraźnie jest napisane, iż zabrania się spacerów z psami spuszczonymi ze smyczy. Ksiądz rozumie: tu bawią się dzieci...
- Ale ja..., jaki pies? – proboszcz był zaskoczony. Rozejrzał się wokoło. Tuż za nim, z wywieszonym jęzorem, stał opasły, zaniedbany wilczur. – To nie mój pies.
- Cóż – strażnik wzruszył ramionami. – Nie wypada księdzu nie wierzyć. W takim razie – przeprasza-my.
Ksiądz Mateusz ruszył znów. Pies człapał za nim.
- Pójdziesz ty – proboszcz tupnął głośno, ale na psie nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. – Do do-mu, już!
- Proszę księdza! Halo! – strażnicy dogonili księdza Mateusza. – My nie wypiszemy mandatu, ale proszę tego psa wziąć na smycz!
- Kiedy już mówiłem, że to nie mój pies.
- To niemożliwe – nie ustępował municypalny stróż porządku. – Przecież odkąd widzimy, nie opuszcza księdza ani na krok.
- Nic na to nie poradzę – ksiądz Mateusz bezradnie rozłożył ręce. – Najwidoczniej przyczepił się do mnie tak samo, jak i pan.
Ludzie lubią się czepiać: niektórzy robią to z obowiązku, inni – jak faryzeusze tropiący Jezusa – dla zasady, jeszcze inni na okoliczność przyjemności. Czy potrafisz ich znosić cierpliwie?
Gdy Jezus wychodził z Kafarnaum, ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za sto-łem, przyszło wielu celników i grzeszni-ków i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznika-mi?» On, usłyszawszy to, rzekł: «Nie po-trzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: "Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary". Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
PRZEMYŚL TO SOBIE:
LUBIĄ SIĘ CZEPIAĆ
Zbliżał się czas wizytacji kanonicznej. Ksiądz Mateusz wyruszył więc do miasta, by z księdzem dziekanem omówić klika spraw z nią związanych. Zostawił samochód na parkingu przed farą. Miał jeszcze pół godziny do umówionego spotkania.
- Przejdę się – pomyślał. – Może coś kupię. Czajnik by się nowy przydał. Stary tak już kamieniem za-szedł, że nim się woda na herbatę zagotuje, człowiek może skonać z pragnienia.
Minął kiosk obwieszony kolorowymi czasopisma-mi, sklep zielarski. W sąsiedztwie były jeszcze piekarnia i zakład fryzjerski. Sklep ze sprzętem gospodarskim znajdował się przy głównej ulicy, tuż za parkiem miejskim. Proboszcz skręcił w asfaltową alejkę. Na kamiennej ławeczce siedziały dwie staruszki, na następnej dziewczyna z książką i kobieta z dzieckiem w wózku.
- Fontannę uruchomili – zdziwił się ksiądz Mateusz. – No tak. W końcu to już przecież stolica powiatu.
Dopiero teraz dotarł doń ogrom zmian – oczywiście na lepsze – które stały się udziałem miasta, od-kąd je ostatni raz widział, kiedyś tam w środku zimy: świeżo odmalowane kosze na śmieci, pobielone krawężniki na brzegu klombów, tabliczki z napisem: nie deptać trawników. Oczarowany nowością ksiądz Mateusz omal nie zderzył się z wyrosłymi nagle jak spod ziemi funkcjonariuszami straży miejskiej.
- Przepraszam, proszę księdza, że zwracam uwagę, ale przy wejściu do parku znajduje się tablica z regulaminem, w którym wyraźnie jest napisane, iż zabrania się spacerów z psami spuszczonymi ze smyczy. Ksiądz rozumie: tu bawią się dzieci...
- Ale ja..., jaki pies? – proboszcz był zaskoczony. Rozejrzał się wokoło. Tuż za nim, z wywieszonym jęzorem, stał opasły, zaniedbany wilczur. – To nie mój pies.
- Cóż – strażnik wzruszył ramionami. – Nie wypada księdzu nie wierzyć. W takim razie – przeprasza-my.
Ksiądz Mateusz ruszył znów. Pies człapał za nim.
- Pójdziesz ty – proboszcz tupnął głośno, ale na psie nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. – Do do-mu, już!
- Proszę księdza! Halo! – strażnicy dogonili księdza Mateusza. – My nie wypiszemy mandatu, ale proszę tego psa wziąć na smycz!
- Kiedy już mówiłem, że to nie mój pies.
- To niemożliwe – nie ustępował municypalny stróż porządku. – Przecież odkąd widzimy, nie opuszcza księdza ani na krok.
- Nic na to nie poradzę – ksiądz Mateusz bezradnie rozłożył ręce. – Najwidoczniej przyczepił się do mnie tak samo, jak i pan.
Ludzie lubią się czepiać: niektórzy robią to z obowiązku, inni – jak faryzeusze tropiący Jezusa – dla zasady, jeszcze inni na okoliczność przyjemności. Czy potrafisz ich znosić cierpliwie?
7 czewca - Sobota, 9. Tydzień zwykły Niedziela
DZISIEJSZA EWANGELIA Mk 12,38-44:
Jezus nauczając rzesze mówił: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Koniec grudnia. Szef biura proponuje swoim podwładnym:
- Niech każdy z was postanowi sobie coś dobrego na Nowy Rok, niech napisze to na karteczce i złoży ją na moim biurku. Zrobimy z waszych postanowień specjalną gazetkę.
Zrobili specjalną gazetkę. Po południu pracownicy tłoczyli się przy niej, odczytując powzięte postanowienia.
- Nie ma mojej kartki – stwierdziła nagle jedna z pracownic biura. – Nie ma mojej kartki. To skandal! – Wpadła do gabinetu szefa.
- Pan mnie lekceważy! Co ja powinnam teraz zrobić? Tak mnie pan poniżył! Nie zamieścił pan kartki z moim postanowieniem. Jestem dla pana nikim, nic nie znaczę…
Twarz kobiety purpurowiała, na szyi nabrzmiały granatowe żyły, ręce gestykulowały coraz szerzej. Dyrektor tymczasem znalazł jej karteczkę, która nieszczęśliwie zawieruszyła się pod jakąś notką na biurku. Podniósł ją i przeczytał:
- Moje postanowienie: nie będę robiła problemu z powodu drobiazgów.
Uboga wdowa przy świątynnej skarbonie nie czyni z drobiazgu problemu, lecz ofiarę. Trzeba być wielkim, by zdobyć się na uniżenie.
Dobry aniele. Wyzwól mnie z drobiazgowości. Albo nie. Jeszcze raz: zamień moją drobiazgowość w wielkoduszność. Wiem. Natura nie cierpi pustki…
Jezus nauczając rzesze mówił: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Koniec grudnia. Szef biura proponuje swoim podwładnym:
- Niech każdy z was postanowi sobie coś dobrego na Nowy Rok, niech napisze to na karteczce i złoży ją na moim biurku. Zrobimy z waszych postanowień specjalną gazetkę.
Zrobili specjalną gazetkę. Po południu pracownicy tłoczyli się przy niej, odczytując powzięte postanowienia.
- Nie ma mojej kartki – stwierdziła nagle jedna z pracownic biura. – Nie ma mojej kartki. To skandal! – Wpadła do gabinetu szefa.
- Pan mnie lekceważy! Co ja powinnam teraz zrobić? Tak mnie pan poniżył! Nie zamieścił pan kartki z moim postanowieniem. Jestem dla pana nikim, nic nie znaczę…
Twarz kobiety purpurowiała, na szyi nabrzmiały granatowe żyły, ręce gestykulowały coraz szerzej. Dyrektor tymczasem znalazł jej karteczkę, która nieszczęśliwie zawieruszyła się pod jakąś notką na biurku. Podniósł ją i przeczytał:
- Moje postanowienie: nie będę robiła problemu z powodu drobiazgów.
Uboga wdowa przy świątynnej skarbonie nie czyni z drobiazgu problemu, lecz ofiarę. Trzeba być wielkim, by zdobyć się na uniżenie.
Dobry aniele. Wyzwól mnie z drobiazgowości. Albo nie. Jeszcze raz: zamień moją drobiazgowość w wielkoduszność. Wiem. Natura nie cierpi pustki…
6 czerwca - Piątek, 9. Tydzień zwykły Niedziela
DZISIEJSZA EWANGELIA Mk 12,35-37:
Jezus nauczając w świątyni, zapytał: „Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym:
«Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje».
Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?” A wielki tłum chętnie Go słuchał.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Lekcja religii. Pani katechetka opowiada o wszechmocy Bożej. Na koniec, chcąc sprawdzić, co dzieci pojęły i zapamiętały z lekcji, pyta:
- Czy jest coś, czego Pan Bóg nie może uczynić?
- Tak – wyrywa się chłopiec z trzeciej ławki. – Nie może wszystkich na raz zadowolić.
Jak to możliwe, że Dawid nazywa go Panem? – to pytanie Jezusa brzmi nieco wyzywająco. Jato możliwe, że Pan Bóg czyni to lub tamto? Jak to być może?
Niech twój anioł przypomina ci nieustannie, że nazwać Boga Panem oznacza przyjąć Jego wolę. A przyjąć Jego wolę, oznacza – po prostu – być z niej zadowolonym.
Jezus nauczając w świątyni, zapytał: „Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym:
«Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje».
Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?” A wielki tłum chętnie Go słuchał.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Lekcja religii. Pani katechetka opowiada o wszechmocy Bożej. Na koniec, chcąc sprawdzić, co dzieci pojęły i zapamiętały z lekcji, pyta:
- Czy jest coś, czego Pan Bóg nie może uczynić?
- Tak – wyrywa się chłopiec z trzeciej ławki. – Nie może wszystkich na raz zadowolić.
Jak to możliwe, że Dawid nazywa go Panem? – to pytanie Jezusa brzmi nieco wyzywająco. Jato możliwe, że Pan Bóg czyni to lub tamto? Jak to być może?
Niech twój anioł przypomina ci nieustannie, że nazwać Boga Panem oznacza przyjąć Jego wolę. A przyjąć Jego wolę, oznacza – po prostu – być z niej zadowolonym.
5 czerwca - Czwartek, 9. Tydzień zwykły Niedziela
DZISIEJSZA EWANGELIA Mk 12,28b-34:
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”
Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: «Słuchaj, Izraelu, Par Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą». Drugie jest to: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego». Nie ma innego przykazania większego od tych”.
Rzekł Mu uczony w Piśmie: „Bardzo dobrze, Nauczycielu słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”.
Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”.
I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Pewien rolnik postanowił zacząć życie od nowa. Udał się więc do biura nieruchomości, by wystawić na sprzedaż swoje gospodarstwo. Pracownik biura wypytał go dokładnie o obszar, areał uprawny, zadrzewienie, zabudowania, położenie, okolicę i wiele innych spraw. W końcu ułożył zgrabne ogłoszenie, chwalące wszystkie zalety wystawionej na sprzedaż posiadłości. Kiedy odczytał ją na głos, rolnik zgarnął swoją czapkę ze stołu i zebrał się do wyjścia:
- Nie miałem pojęcia, że mam tak piękną i rozległą posiadłość, o jakiej całe życie marzyłem. Dopiero napisane przez pana ogłoszenie otwarło mi oczy. Niczego nie sprzedaję. Wracam do siebie. Dziękuję. Żegnam pana.
Pobożny żyd tysiące razy w życiu wypowiadał słowa: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest Bogiem jedynym…” Ale dopiero Jezus uświadomił mu, że w nich kryje się całe Prawi i Prorocy.
Pozwól innym pochwalić czasami ciebie i coś twojego. Pozwól, by ktoś otworzył ci oczy na skarby, prawdziwe skarby, jakie nosisz w sobie i posiadasz. Niech twój anioł stróż przymnoży ci radości życia.
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”
Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: «Słuchaj, Izraelu, Par Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą». Drugie jest to: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego». Nie ma innego przykazania większego od tych”.
Rzekł Mu uczony w Piśmie: „Bardzo dobrze, Nauczycielu słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”.
Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”.
I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Pewien rolnik postanowił zacząć życie od nowa. Udał się więc do biura nieruchomości, by wystawić na sprzedaż swoje gospodarstwo. Pracownik biura wypytał go dokładnie o obszar, areał uprawny, zadrzewienie, zabudowania, położenie, okolicę i wiele innych spraw. W końcu ułożył zgrabne ogłoszenie, chwalące wszystkie zalety wystawionej na sprzedaż posiadłości. Kiedy odczytał ją na głos, rolnik zgarnął swoją czapkę ze stołu i zebrał się do wyjścia:
- Nie miałem pojęcia, że mam tak piękną i rozległą posiadłość, o jakiej całe życie marzyłem. Dopiero napisane przez pana ogłoszenie otwarło mi oczy. Niczego nie sprzedaję. Wracam do siebie. Dziękuję. Żegnam pana.
Pobożny żyd tysiące razy w życiu wypowiadał słowa: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest Bogiem jedynym…” Ale dopiero Jezus uświadomił mu, że w nich kryje się całe Prawi i Prorocy.
Pozwól innym pochwalić czasami ciebie i coś twojego. Pozwól, by ktoś otworzył ci oczy na skarby, prawdziwe skarby, jakie nosisz w sobie i posiadasz. Niech twój anioł stróż przymnoży ci radości życia.
4 czerwca - Środa, 9. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Mk 12,18-27:
Przyszli do Jezusa saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: „Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: «Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat weźmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu».
Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umierając, nie zostawił potomstwa. Drugi ją wziął i też umarł bez potomstwa, tak samo trzeci. I siedmiu ich nie zostawiło potomstwa. W końcu po wszystkich umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę”.
Jezus im rzekł: „Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej ? Gdy bowiem powstaną z martwych, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie. Co zaś dotyczy umarłych, że zmartwychwstaną, czyż nie czytaliście w księdze Mojżesza, tam gdzie mowa o krzaku, jak Bóg powiedział do Mojżesza: «Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba». Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wycieczka w skansenie. Turyści zaglądają do pracującej na pokaz zabytkowej kuźni. Przewodnik próbuje zaciekawić oglądających:
- W tym naczyniu z wodą studzi się rozpalone do czerwoności żelazo. W tym samym czasie, gdy zanurza się w wodzie sypiącą iskrami sztabę, można też bez obawy włożyć rękę do naczynia i nic się nie stanie. Może ktoś z państwa spróbuje? Może pan?
- Nie, nie, dziękuję. Wierzę na słowo – stojący najbliżej mężczyzna trwożliwie chowa ręce za siebie.
- Ja się odważę – mówi śmiało kobieta obok. Zanurza rękę w naczyniu z wodą, a kowal z sykiem topi w naczyniu ziejącą żarem sztabę. I nic. Ręka jest cała i zdrowa.
- A nie mówiłem państwu? Jest tylko pewna różnica. Pan mi uwierzył, a pani zaufała.
Jeśli wierzyć statystyce, połowa chrześcijan wierzy bez sensu: bo wierząc w Boga, nie wierzy w zmartwychwstanie, swoje zmartwychwstanie. W tym przypadku nie wierzy, to znaczy nie ufa.
Zaufaj Panu, On sam będzie działał. Zaufaj, to znaczy – daj mu swą dłoń i pozwól się prowadzić. Zaufaj Panu już dziś.
Przyszli do Jezusa saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: „Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: «Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat weźmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu».
Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umierając, nie zostawił potomstwa. Drugi ją wziął i też umarł bez potomstwa, tak samo trzeci. I siedmiu ich nie zostawiło potomstwa. W końcu po wszystkich umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę”.
Jezus im rzekł: „Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej ? Gdy bowiem powstaną z martwych, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie. Co zaś dotyczy umarłych, że zmartwychwstaną, czyż nie czytaliście w księdze Mojżesza, tam gdzie mowa o krzaku, jak Bóg powiedział do Mojżesza: «Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba». Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wycieczka w skansenie. Turyści zaglądają do pracującej na pokaz zabytkowej kuźni. Przewodnik próbuje zaciekawić oglądających:
- W tym naczyniu z wodą studzi się rozpalone do czerwoności żelazo. W tym samym czasie, gdy zanurza się w wodzie sypiącą iskrami sztabę, można też bez obawy włożyć rękę do naczynia i nic się nie stanie. Może ktoś z państwa spróbuje? Może pan?
- Nie, nie, dziękuję. Wierzę na słowo – stojący najbliżej mężczyzna trwożliwie chowa ręce za siebie.
- Ja się odważę – mówi śmiało kobieta obok. Zanurza rękę w naczyniu z wodą, a kowal z sykiem topi w naczyniu ziejącą żarem sztabę. I nic. Ręka jest cała i zdrowa.
- A nie mówiłem państwu? Jest tylko pewna różnica. Pan mi uwierzył, a pani zaufała.
Jeśli wierzyć statystyce, połowa chrześcijan wierzy bez sensu: bo wierząc w Boga, nie wierzy w zmartwychwstanie, swoje zmartwychwstanie. W tym przypadku nie wierzy, to znaczy nie ufa.
Zaufaj Panu, On sam będzie działał. Zaufaj, to znaczy – daj mu swą dłoń i pozwól się prowadzić. Zaufaj Panu już dziś.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
