DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 21,28–32:
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
„Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: »Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy«. Ten odpowiedział: »Idę, Panie«, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: »Nie chcę«. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?”.
Mówią Mu: „Ten drugi”.
Wtedy Jezus rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Nie odmawiaj
Na wieś wielkie zmiany przyszły. Najpierw ciężkie spychacze i koparki rowy głębokie kopiąc mokradła zmeliorowały. Potem wzdłuż drogi do miasta prowadzącej stanęły równym rzędem krągłe drewniane słupy druty z prądem podtrzymujące. Na tych drutach jaskółki jak koraliki na sznurku siadywały czarno białe fraki piórek iskając. W chałupach wieczorami co rusz rozbłyskały żarówki a sołtys nawet radio takie wielkie z drewnianym pudłem do domu sprawił. Wszystko już prawie było jak w mieście, takie pańskie i eleganckie. Wszystko, z wyjątkiem drogi. Ta bowiem wijąc się jak wąż, czy to dla ominięcia niegdysiejszych kałuż, czy też że ją uciekający przed abstynencją jak diabeł przed święconą wodą woźnice tak ujeździli, latem dech w piersi kurzem zatykała, a w pozostałe pory roku bajorem i grzęzawiskiem koła wozów po osie topiła, srogą tylko zimą lodową taflą ścięta.
Tej wiosny we wsi miastowe inżyniery się pojawili. Ganiając z biało czerwonymi tyczkami drogę zaczęli wytyczać nową. Ludzie, żeby przed miastowymi się nie ośmieszyć a i do pożytku wspólnego się przyłożyć chętnie jakie parę piędzi ziemi odstępowali gdzie indziej zaś odzyskiwali dla drogi wyprostowania. Tylko stary Materka się uparł:
- Nie oddam, co moje - oznajmił - chyba, że po moim trupie!
I na tym stanęło. Jesienią droga gotowa była - szeroka, gładka i prosta, tylko przy Materkowym obejściu wężowato się kręcąca.
Następnej wiosny nieszczęście się stało na tym zawijasie drogi. Materka trawy pokosił, wysuszył, bo słońce mocno i stale świeciło. Tego dnia furę pełną siana wiózł z pola. Wspinać mu się na wierzchołek sążnistej kopy nie chciało, więc szedł obok lejce niedbale w jednej, a bat w drugiej ręce trzymając. Wóz był wąski, drabiniasty, kopa siana zaś szeroko się na boki rozkładała, tak, że Materki prawie wcale widać nie było. Kiedy fura znalazła się na pierwszym zakręcie, na wysokości pierwszego kołka Materkowego płotu, dopadła ją ciężarówka, co to do miasta mleko w bańkach zwoziła. Widok na drogę był dobry, więc kierowca wziął się za omijanie fury. Blisko wozu jechał, powoli, źdźbła suchej trawy o szoferkę i burty się ocierały. Blisko fury jechał, bo Materki idącego pod parasolem siana nie widział. Aż usłyszał głuchy stuk. Coś go tknęło. Zaraz za furą zjechał na bok, wyskoczył z kabiny. Dwa siwki niespokojnie strzygły uszami. Materka w kałuży krwi bez życia leżał na środku zakrętu, w tym miejscu, gdzie swojego na drogę nie chciał oddać. Chyba, że po trupie.
Kiedy cię proszą o coś, nie odmawiaj, zaklinając się, że po twoim trupie. Nawet gdybyś odmówił, opamiętaj się i zrób, o co cię proszą. Żeby twój Ojciec w niebie się nie gniewał.
poniedziałek, 22 września 2008
Sobota, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,43b-45
Gdy wszyscy pełni byli podziwu dla wszystkich czynów Jezusa, On powiedział do swoich uczniów: „Weźcie wy sobie dobrze do serca te właśnie słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi”.
Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia; było ono zakryte przed nimi, tak że go nie pojęli, a bali się zapytać Go o nie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wichura strąciła krzyż w wieży kościoła. Pierwszymi, którzy przyszli do proboszcza, prosząc o możliwie szybką reperację szkody, byli piloci, szkolący się na pobliskim lotnisku.
- Wraz z krzyżem straciliśmy najlepszy punkt orientacyjny, umożliwiający bezpieczne lądowanie - wytłumaczyli.
Czy Jezus rzeczywiście musi cierpieć, dać się przybić do krzyża rękami ludzi? Tak. Bo nie przyszedł, by go podziwiać, ale naśladować. Nie ma być obrazem na wystawie, ale znakiem, służącym do orientacji, punktem odniesienia całej ludzkiej rzeczywistości do przestrzeni Królestwa Bożego.
Pogubiłeś się? Poszukaj najpierw krzyża, a on pomoże ci odnaleźć siebie.
Gdy wszyscy pełni byli podziwu dla wszystkich czynów Jezusa, On powiedział do swoich uczniów: „Weźcie wy sobie dobrze do serca te właśnie słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi”.
Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia; było ono zakryte przed nimi, tak że go nie pojęli, a bali się zapytać Go o nie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Wichura strąciła krzyż w wieży kościoła. Pierwszymi, którzy przyszli do proboszcza, prosząc o możliwie szybką reperację szkody, byli piloci, szkolący się na pobliskim lotnisku.
- Wraz z krzyżem straciliśmy najlepszy punkt orientacyjny, umożliwiający bezpieczne lądowanie - wytłumaczyli.
Czy Jezus rzeczywiście musi cierpieć, dać się przybić do krzyża rękami ludzi? Tak. Bo nie przyszedł, by go podziwiać, ale naśladować. Nie ma być obrazem na wystawie, ale znakiem, służącym do orientacji, punktem odniesienia całej ludzkiej rzeczywistości do przestrzeni Królestwa Bożego.
Pogubiłeś się? Poszukaj najpierw krzyża, a on pomoże ci odnaleźć siebie.
Piątek, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,18-22
Gdy raz Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: „Za kogo uważają Mnie tłumy?”
Oni odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”.
Zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”
Piotr odpowiedział: „Za Mesjasza Bożego”.
Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili.
I dodał: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kiedy cesarz Rzymu paradował ze swym orszakiem po ulicach stolicy, towarzyszył mu zawsze dyskretny obłoczek smrodliwego dymu. To jeden z niewolników niósł naczynie z rozżarzonymi węglami, na które rzucał co jakiś czas garść wyschniętych, ordynarnych pakuł, wypowiadając przy tym formułę:
- Tak przemija chwała świata.
Apostołowie wręcz licytują się w przyznawaniu Jezusowi tytułów: Tyś Eliasz! Tyś Prorok! A On mówi im o męce. Snuje wokół zbudowanego ich usty posągu chwały dym cierpienia. To taki rodzaj dydaktycznych ziół trzeźwiących. Jest takie powiedzenie: królowie rządzą narodami, a królami rządzi przemijanie. Coś w tym jest. Co? Prawda, że i ja, i ty - przeminiemy.
Gdy raz Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: „Za kogo uważają Mnie tłumy?”
Oni odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”.
Zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”
Piotr odpowiedział: „Za Mesjasza Bożego”.
Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili.
I dodał: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Kiedy cesarz Rzymu paradował ze swym orszakiem po ulicach stolicy, towarzyszył mu zawsze dyskretny obłoczek smrodliwego dymu. To jeden z niewolników niósł naczynie z rozżarzonymi węglami, na które rzucał co jakiś czas garść wyschniętych, ordynarnych pakuł, wypowiadając przy tym formułę:
- Tak przemija chwała świata.
Apostołowie wręcz licytują się w przyznawaniu Jezusowi tytułów: Tyś Eliasz! Tyś Prorok! A On mówi im o męce. Snuje wokół zbudowanego ich usty posągu chwały dym cierpienia. To taki rodzaj dydaktycznych ziół trzeźwiących. Jest takie powiedzenie: królowie rządzą narodami, a królami rządzi przemijanie. Coś w tym jest. Co? Prawda, że i ja, i ty - przeminiemy.
Czwartek, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,7-9
Tetrarcha Herod usłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Jezusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że Eliasz się zjawił; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
Lecz Herod mówił: „Ja kazałem ściąć Jana. Któż więc jest Ten, o którym takie rzeczy słyszę?” I chciał Go zobaczyć.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Międzynarodowy kongres różnych religii. Pastor i rabin dzielą w hotelu wspólny pokój. Po pierwszym noclegu pastor zwraca się do rabina:
- Przepraszam, że wieczorem jeszcze paliłem światło, ale nie potrafiłbym zasnąć, jeśli przez pół godziny nie poczytam Pisma Świętego!
- O, to zupełnie odwrotnie, niż ja - odpowiedział na to rabin. - Ja, kiedy przez pół godziny czytam Pismo Święte, to potem w ogóle nie mogę zasnąć.
Jeżeli czytanie Pisma Świętego, głoszenie kazania czy liturgia usypiają cię, to znaczy, że nie potrzebujesz wiary, ale terapii. Wiara powstaje z niepokoju, co sen odbiera. Popatrz na Heroda: człowiek pewnie zły, ale wierzący, zaintrygowany Jezusem, zaciekawiony nim. Jezus odbiera mu sen. A tobie nie? To znaczy, że jesteś pewnie dobry, ale niewierzący... przynajmniej na tyle, na ile mógłbyś nim być.
Tetrarcha Herod usłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Jezusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że Eliasz się zjawił; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
Lecz Herod mówił: „Ja kazałem ściąć Jana. Któż więc jest Ten, o którym takie rzeczy słyszę?” I chciał Go zobaczyć.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Międzynarodowy kongres różnych religii. Pastor i rabin dzielą w hotelu wspólny pokój. Po pierwszym noclegu pastor zwraca się do rabina:
- Przepraszam, że wieczorem jeszcze paliłem światło, ale nie potrafiłbym zasnąć, jeśli przez pół godziny nie poczytam Pisma Świętego!
- O, to zupełnie odwrotnie, niż ja - odpowiedział na to rabin. - Ja, kiedy przez pół godziny czytam Pismo Święte, to potem w ogóle nie mogę zasnąć.
Jeżeli czytanie Pisma Świętego, głoszenie kazania czy liturgia usypiają cię, to znaczy, że nie potrzebujesz wiary, ale terapii. Wiara powstaje z niepokoju, co sen odbiera. Popatrz na Heroda: człowiek pewnie zły, ale wierzący, zaintrygowany Jezusem, zaciekawiony nim. Jezus odbiera mu sen. A tobie nie? To znaczy, że jesteś pewnie dobry, ale niewierzący... przynajmniej na tyle, na ile mógłbyś nim być.
Środa, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,1-6
Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. l wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim”.
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Opowieść sprzed wieków: pewien młodzieniec uznał za najodpowiedniejsze zajęcie dla siebie kowalstwo. Przystał więc do mistrza młota i kowadła, który pokazał mu, jak robić hełmy, pancerze, miecze i podkowy. Ukończywszy zaś naukę przystał do jednego księcia, który dał mu pracę, a nawet całą kuźnię z kompletem narzędzi. Pierwszego dnia swojej pracy młodzieniec stanął na środku kuźni bezradny: trzeba było rozpalić ogień w palenisku, a akurat tego zapomniał się nauczyć.
Dlaczego Jezus nakłada na uczniów podwójny obowiązek: uzdrawiania i głoszenia Królestwa? Czy samo uzdrawianie nie wystarczy? Nie, bo ludzie szybko zapominają. Samo uzdrawianie jest jak walenie żelazem w żelazo. Żeby przyniosło ono efekty, trzeba ognia. Głoszenie, to właśnie rozpalanie w ludziach żaru Miłości. Przypomnij sobie, co pisze święty Paweł: choćbym posiadł wszelką wiedzę, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. Kuźnia bez ognia jest zwykłą ruderą.
Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. l wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim”.
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Opowieść sprzed wieków: pewien młodzieniec uznał za najodpowiedniejsze zajęcie dla siebie kowalstwo. Przystał więc do mistrza młota i kowadła, który pokazał mu, jak robić hełmy, pancerze, miecze i podkowy. Ukończywszy zaś naukę przystał do jednego księcia, który dał mu pracę, a nawet całą kuźnię z kompletem narzędzi. Pierwszego dnia swojej pracy młodzieniec stanął na środku kuźni bezradny: trzeba było rozpalić ogień w palenisku, a akurat tego zapomniał się nauczyć.
Dlaczego Jezus nakłada na uczniów podwójny obowiązek: uzdrawiania i głoszenia Królestwa? Czy samo uzdrawianie nie wystarczy? Nie, bo ludzie szybko zapominają. Samo uzdrawianie jest jak walenie żelazem w żelazo. Żeby przyniosło ono efekty, trzeba ognia. Głoszenie, to właśnie rozpalanie w ludziach żaru Miłości. Przypomnij sobie, co pisze święty Paweł: choćbym posiadł wszelką wiedzę, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. Kuźnia bez ognia jest zwykłą ruderą.
Wtorek, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 8,19-21
Przyszli do Jezusa Jego matka i bracia, lecz nie mogli się dostać do Niego z powodu tłumu.
Oznajmiono Mu: „Twoja matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą”.
Lecz On im odpowiedział: „Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Jakież to cuda zdziałał ów święty? - spytał jakiś niedowiarek, przy okazji kolejnej kanonizacji.
- A co dla ciebie jest cudem? - poprosił o wyjaśnienie zagadnięty ksiądz
- Kiedy ktoś chory wyzdrowieje, martwy wróci do życia, biedny dostanie pieniądze...
- A więc dla ciebie cudem jest to, że Pan Bóg spełni czyjąś wolę. A dla Pana Boga cudem jest z kolei, jeśli ktoś spełni Jego wolę.
Żeby być świętym wystarczy spełniać wolę Boga. Św. Bernard podał taką właśnie definicję życia: żyć, to znaczy pełnić wolę Boga. Kto tego nie czyni - umarł. Czasami podczas pogrzebu, widząc w kościele ludzi, którzy się nie modlą, nie przystępują do Komunii, nie włączają się w śpiew i odpowiedzi, myślę, czy mamy tutaj w tej chwili tylko jednego nieboszczyka, tego w trumnie?
Przyszli do Jezusa Jego matka i bracia, lecz nie mogli się dostać do Niego z powodu tłumu.
Oznajmiono Mu: „Twoja matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą”.
Lecz On im odpowiedział: „Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
- Jakież to cuda zdziałał ów święty? - spytał jakiś niedowiarek, przy okazji kolejnej kanonizacji.
- A co dla ciebie jest cudem? - poprosił o wyjaśnienie zagadnięty ksiądz
- Kiedy ktoś chory wyzdrowieje, martwy wróci do życia, biedny dostanie pieniądze...
- A więc dla ciebie cudem jest to, że Pan Bóg spełni czyjąś wolę. A dla Pana Boga cudem jest z kolei, jeśli ktoś spełni Jego wolę.
Żeby być świętym wystarczy spełniać wolę Boga. Św. Bernard podał taką właśnie definicję życia: żyć, to znaczy pełnić wolę Boga. Kto tego nie czyni - umarł. Czasami podczas pogrzebu, widząc w kościele ludzi, którzy się nie modlą, nie przystępują do Komunii, nie włączają się w śpiew i odpowiedzi, myślę, czy mamy tutaj w tej chwili tylko jednego nieboszczyka, tego w trumnie?
Poniedziałek, 25. Tydzień zwykły
DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 8,16-18
Jezus powiedział do tłumów:
„Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło.
Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą i to, co mu się wydaje, że ma”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Rozmawiał ksiądz z aktorem:
- Jak to jest, że wy tym, co zmyślone potraficie posadzić przed telewizorami miliony ludzi, a my tym, co prawdziwe umiemy przyciągnąć do kościoła tylko niewielu?
- Bo my to, co zmyślone, opowiadamy tak, jakby było prawdziwe. A księża to, co prawdziwe przekazują, jakby było zmyślone.
Zapaloną lampę dali ci do ręki. Gdzieś ją schował? Przykryłeś garncem codziennych trosk? Wsunąłeś pod łoże swych boleści? Wyciągnij je. Wszak masz głosić Jezusa, który jest Prawdą, a nie udawać. Bo grając wiarę ...się zgrywasz.
Jezus powiedział do tłumów:
„Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło.
Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą i to, co mu się wydaje, że ma”.
PRZEMYŚL TO SOBIE:
Rozmawiał ksiądz z aktorem:
- Jak to jest, że wy tym, co zmyślone potraficie posadzić przed telewizorami miliony ludzi, a my tym, co prawdziwe umiemy przyciągnąć do kościoła tylko niewielu?
- Bo my to, co zmyślone, opowiadamy tak, jakby było prawdziwe. A księża to, co prawdziwe przekazują, jakby było zmyślone.
Zapaloną lampę dali ci do ręki. Gdzieś ją schował? Przykryłeś garncem codziennych trosk? Wsunąłeś pod łoże swych boleści? Wyciągnij je. Wszak masz głosić Jezusa, który jest Prawdą, a nie udawać. Bo grając wiarę ...się zgrywasz.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
