Niedziela, 27. Tydzień zwykły

James Tissot, Kamień węgielny, 1886-1896, akwarela

DZISIEJSZA EWANGELIA Mt 21,33–43:
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
„Posłuchajcie innej przypowieści. Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej prasę, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego kamieniami obrzucili. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili.
W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: »Uszanują mojego syna«.
Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: »To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo«. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc właściciel winnicy przyjdzie, co uczyni z owymi rolnikami?”.
Rzekli Mu: „Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze”.
Jezus im rzekł: „Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: »Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach«. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam za brane, a dane narodowi, który wyda jego owoce”.

PRZEMYŚL TO SOBIE:

OWOCE

- Oddajmy pokłon Krzyżowi!
- Bogu niech będą dzięki! - ministranci odkrzyknęli gromkim chórkiem piskliwych głosików. Ksiądz Józef odłożył na bok kielich, zsunął przez głowę czerwony ornat i rozścielił go przed sobą. Sięgnął po stułę, ucałował krzyżyk wyhaftowany pośrodku i położył ją na ornacie. Kiedy zaczął się mocować ze zbyt mocno zaciągniętym węzłem na cingulum - białym grubym sznurem, którym przewiązana była alba - do zakrystii wszedł ktoś nieśmiało.
- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
- Nie wieki wieków - odpowiedział ksiądz Józef nie podnosząc wzroku znad fatalnego węzła.
- Proszę księdza dobrodzieja ja na Mszę chciałem dać...
- Już, momencik, tylko zdejmę albę - jegomość szczęśliwie uporał się z cingulum. Pewnym ruchem rozwiązał wstążki przytrzymujące kołnierzyk alby. Jeszcze tylko kilka pewnych ruchów, takich trochę jak przy tańczeniu lambady i alba leżała na blacie staromodnej komody obok ornatu, stuły i cingulum. Ksiądz Józef wyswobodził się jeszcze z humerału i już był gotów do rozmowy.
- A, to wy Krzysztofie? Witajcież! - podał rękę przybyłemu. Ten ujął ją delikatnie w grube jak parówki palce i kłując nieogoloną brodą złożył szybki pocałunek na wierzchu kapłańskiej dłoni.
- Ja bym chciał, księże dobrodzieju Msze zamówić.
- A kiedy mam tę Mszę odprawić?
- O, to już jak księdzu dobrodziejowi pasuje. Bo mnie to jest obojętne. Ale, jeśli można prosić, to chciałbym, żeby ona Msza jak najszybciej odprawiona była.
- To za tydzień we wtorek rano będzie. A w jakiej intencji?
- No wie ksiądz - Krzysztof zmieszał się nieco - no w takiej, co to Pan Bóg wie o co chodzi.
- Dobrze, w intencji Bogu wiadomej - ksiądz zapisał drobnymi literami rubryczkę w notesie. - Ale skoro to ja mam tę Mszę odprawiać, to mnie możecie Krzysztofie, jak na spowiedzi, pod tajemnicą powiedzieć co to za intencja.
A co tu dużo gadać - Krzysztof żachnął się - Tu chodzi o taką sprawę, że Kubalka, mój sąsiad znaczy się, krowę sobie na jarmarku kupił. No i żal patrzeć jak ona wedle obory chodzi jego, a nie mojej. Mnie na krowę nie stać...
- A, i chcecie, żebym Mszę na intencję tych pieniędzy, żebyście je mieli, odprawił - przerwał ksiądz.
- Nie. Nie o to. Tylko żeby jemu ta krowa zdechła...
Nie wystarczy być ochrzczonym, aby żyć w Królestwie Bożym. Musisz nadto przynosić owoce. Pamiętaj: przynosić owoce, a nie - zazdroszcząc ich bliźnim - rzucać tylko cień...

Sobota, 26. Tydzień zwykły

DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 10,17-24
Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: „Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają”.
Wtedy rzekł do nich: „Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”.
W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”.
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.

PRZEMYŚL TO SOBIE:
Młody mężczyzna od miesiąca każdy dzień od świtu do zmierzchu poświęcał swojemu doktoratowi z psychologii. Jego świeżo poślubiona małżonka, mając tego już dość, by oderwać go od książek stanęła pewnego wieczoru w drzwiach w dość wyzywającej pozie i stroju, i zapytała prowokacyjnie:
- Najdroższy, powiedz, dlaczego ty mnie tak bardzo kochasz?
Zaś on nie odrywając nawet oczu od kolejnej książki odpowiedział pytaniem na pytanie:
- A co masz na myśli mówiąc „tak bardzo”: głębię, zakres, intensywność, czas trwania, natężenie czy częstotliwość mojego uczucia?

Właściwie to nie Pan Bóg zakrył tajemnice królestwa przed mądrymi i roztropnymi. To oni sami spuścili na nie zasłonę dociekań, obliczeń, tabel, wykresów i formuł, próbowali zważyć, zmierzyć, zbadać, traktowali je okiem, uchem, palcem, nosem i językiem. Starali się doświadczyć je wszystkim. Wszystkim - tylko nie sercem. Mędrcy składają się z przewodu pokarmowego, otoczonego jedną wielką ciekawością. Prostaczkowie cali są sercem.

Środa, 26. Tydzień zwykły

DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,57-62
Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”.
Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć”.
Do innego rzekł: „Pójdź za Mną”. Ten zaś odpowiedział: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”.
Odparł mu: „Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże”.
Jeszcze inny rzekł: „Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu”.
Jezus mu odpowiedział: „Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego”.

PRZEMYŚL TO SOBIE: Bardzo wczesną wiosną kura i świnia przechadzały się po podwórku, kiedy przez otwarte okno chałupy ich nozdrzy dobiegł zapach gotowanej szynki i jaj na wielkanocny stół.
- Cóż, czeka nas ten sam los... - westchnęła kura.
- O, przepraszam cię bardzo - oburzyła się świnia. - Jeśli chodzi o jajka, które zabierają ci gospodarze, to jest to z twojej strony tylko wyrzeczenie. Zaś jeśli chodzi o mnie i o szynkę, to tę kwestię można rozpatrywać tylko i wyłącznie w kategoriach całkowitego poświęcenia.

Oddać Jezusowi część siebie, oznacza co najwyżej wyrzeczenie. To też dobre, ale za mało. Jezus oczekuje od nas poświęcenia, czyli oddania całkowitego, bez reszty, bez zostawiania sobie czegoś, pozwalania sobie na coś tam jeszcze. Różnica między wyrzeczeniem a poświęceniem jest rzeczywiście, jak między jajkiem i szynką.

Wtorek, 26. Tydzień zwykły

DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,51-56
Gdy dopełniał się czas wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy.
Widząc to uczniowie Jakub i Jan rzekli: „Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?”
Lecz On odwróciwszy się zabronił im. I udali się do innego miasteczka.

PRZEMYŚL TO SOBIE:
Opowiadał znajomy taką historię:
Co roku w pierwszą sobotę września robimy rodzinne prażone: pieczenie pokrojonych w plasterki ziemniaków z kawałkami boczku i cebulą, w żeliwnym garnku, wyłożonym liśćmi kapusty - oczywiście na ognisku rozpalonym w ogrodzie, pod gołym niebem. Co roku zapraszamy też naszą ciocię, która mieszka dwie przecznice dalej. Tylko raz nie zaprosiliśmy jej wcześniej. Zapomnieliśmy. Dopiero przed rozpaleniem ogniska kiedy żona spytała o nią, wskoczyłem do samochodu, żeby przywieźć ciocię.
- Za późno - powiedziała z przekąsem, kiedy stałem nieporadny w drzwiach jej domu. - Już modliłam się, żeby deszcz zepsuł wam całą zabawę.

Jesteśmy suflerami Pana Boga, podsuwamy mu podpowiedzi, co ma zrobić, zwłaszcza z grzesznikami, jak ich ukarać, z jaką surowością potraktować, jakim ogniem wypalić. Panie Boże, proszę cię, Ty - podobnie jak apostołów, którzy chcą zesłać gromy na Samarię - nigdy nie traktuj nas tak do końca poważnie.

Poniedziałek, 26. Tydzień zwykły

DZISIEJSZA EWANGELIA Łk 9,46-50
Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy.
Lecz Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: „Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”.
Wtedy przemówił Jan: „Mistrzu, widzieliśmy kogoś, jak w imię twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami”.
Lecz Jezus mu odpowiedział: „Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami”.

PRZEMYŚL TO SOBIE:
Osiemdziesięcioletniego wirtuoza skrzypiec zapytano, dlaczego wciąż ćwiczy po sześć godzin dziennie.
- Bo myślę, że wciąż robię postępy - odpowiedział.

„Największy”, to ktoś doskonały, spełniony. Najmniejszy, jak dziecko - nie oznacza prostaka, głupca czy niedorajdy, ale człowieka, który jest niespełniony, niedoskonały, który ma świadomość, że może się jeszcze nauczyć, że może zrobić postępy, że jutro może być jeszcze lepszym i mądrzejszym, niż jest dziś.
Panie, uchroń mnie przed starczym poczuciem satysfakcji i spełnienia, niech zawsze będę ciekawym Ciebie, świata i samego siebie - dzieckiem.